Düşerken en çok kendine dilencidir insan,
Rastgele geçilmez sokaklar o yerde hiçbir an.
Zaman ağırlaşır,
Hamdır ve çatlak sızdırır, çöker ümüğe.
Suretsiz karanlıklardan yükselen ölçüsüz öfke kaplar ruhları.
Şimdi çok uzak,
Çok yakın,
yıkılmış köprülerle kırgın,
NEFRET KUSAN!
İntikamı tut!
Tutamadığın nice aczlerden,
Doğmadan çok evvel dirilttiğin kelimelerden.
Bak, geceleyin, sakin denizde ilerliyor öksüz bir tekne.
Mehtap sırlarını açık ediyor.
Halatına asılmak var gücünle faydasız, faydasız,
Neye yarar?
Ruhlar örselenmiş, zihin ritimsiz kurmalarca kör, arapsaçı teller
Ve büsbütün suskunken ne ise o kudreti yeten vermeye karar!
İntikamı tut ve sanrı avutsa da umut bulunmaz açmakla çakraları
yabancılara.
Bak aynalar yorulmaksızın, ansızın,
Ateşböcekleri gibi yanıp sönmede volkan ağzı kafalarda.
Şimdi, şimdi imkânsız artık sözlerin verildiği ana dönmek,
Sözlerden dönüldükten sonra.
Kahrediyor tik taklığı anın,
Biliyorum, hissediyorum, duyuyorum…
BIRAK!
Bırak, yakasını köprünün ayaklarının,
Bırak dönülemez artık, o ilk gün zamandan kopuk birleşen alınlarımızın
uzayıp gidişine.
Açık ederken mehtap sırlarını,
Bak geceleyin, sakin denizde ilerliyor öksüz bir tekne.
