Bir hiçliğin yanına uzanmışken bugün
Duvardaki ruhsuz saatin atışını izlemişim yeni bir dakikaya
Yakaladım sandığım şu andı kim bilir
Yakalandıklarına inandıklarımı sırtlayıp öylece
Yeni bir dakikanın daha bitişini hissetmişim
Odalar arası seyahatimde
Bir dakikada hazırlanır mıydı tonlarca ağır bir valiz
Binlerce saati kazıyabilir miydim duvarlarımdan,
Bilemedim
Çünkü ben bugün,
Yaşam denen akışın
Hep aynı noktadan döküldüğünü fark ettim üzerime.
Hep aynı noktadan yakalanmışım meğer
Dolaplarımda tarihini bildirdiğim onlarca kitapların,
Yarım kalmış sayfaların burukluğu sinmiş gölgeme
Bir zaferle kırık sigaralar düşmemişler kapımın önüne
Bir iradeyi saydamlaştırmışım bugün
Herkes gibi olmanın korkusunu bildirmişim utanmadan
Uykuların bölünüşlerini kabuslarım izlemiş hep
Ve nedense başa sarışlar alışkanlığım olmuş bugün
Hayattan nasıl kaçılabilirse bir şekilde
Bana o halde bu dünyada kalınmaması gerektiği öğütlenmiş
İnsanlardan kaçıp insanlara koştuğum bir sterilizasyon
Ne büyük kararsızlık değil mi?
Oysa ben yeni bir düğümü aklımın parmaklarında geveliyorum.
Kırılmaktan korkan bir münzevi gözünüzde ne kadar özgürse işte
Bir işaret koyduğum hatalarım ne kadar tecrübeyse sizin için.
Kendimle kucaklaşıyorum bugün
Karşılaştığım o dakikanın densizliğini görmezden geliyorum
Çünkü biliyorum ki her saniye anılarını barındırıyor içinde
Her duvar resimleri,
Her kitap düşleri,
Her kalem görmek istediği bir dünyayı çizer çünkü
Yeni bir güne başlayabilmek için.
Bugünü yeni bir dakikayla anlayabilmek için.
