Ben ki uyanıklık sezdim
Dağ kopartılışı gibi bir kadından
Kızdım varsa gökten
Yoksa topraktan nemlendi bakışım
İnsanlar çiçektiler, sonrası
Sorma, bir eve sığmaz oldu
Kandan ipler dizdim
As sonsuza uzayan çamaşırlarını
Yakın zaman diye inandılar
Güneşin yankıyla suya batışını
- Ki kafestir insana dünya. Vel leyli izâ yağşa.
Zannetmekten rüya oldum sanrına
Bir dirilik ezberledim gözlerinde
Yeniden ölmek için, yeniden
Yaşadım diyebilmek için
Kimsenin mezarı kalmadı yatıya
Uçuştu perdeleri korkuya açılan pencerelerde
Ben ki: Baykuş, Sarı bir intihar notuyum gecede
Sarhoşluktan düştüm avlusuna kahrın
Kızılcık tanısıyla tuttular nöbetimi
Elleri yalnız aşka çalışan
Alışmaktan başka bir yanlışa
Denenmemiş sözcüklerle bir başıma
Çalındı gölgemdeki yansıma.
Ben ki kumral bilirdim
Acıdan kalkan şafağı
Otları izledi gür tınısıyla
Renklerin özrü saydam lâmba
Yücesin: erit gözlerimi
Yeniden doğuramaz kimse
Kalbi yolluk, taşkın bir sevgiyi.
