Sokaklar kaldırımlar
yere düşmüş yapraklar
birikintilerde oynayan çocukların saçları
çocukları çağıran annelerin parmak uçları
elimi koklayan köpeğin burnu
keyifle sallanan kuyruğu ıslak.
Sanki hepsi kurak geçen bir yazın kavurduğu
ekinlermiş gibi bekliyormuş yağmuru.
Bir tek kaçak düşler gezgininin gözleri
bütün bu manzarayla inatlaşırcasına
asırlardır yağmur almamış bir çöl gibi kupkuru.
Islak sokaklarda ışıklar
işini bilen bir ressamın
fırçasından çıkmış gibi parlak
aşkını gözleriyle anlatan genç kızın
dudakları gibi titrek
ve açık pencerelerden sokağa taşıp
yeni aşklara yelken açan şarkılar kadar oynak.
Kaçak düşler gezgininin zihni bu gece
yalnızlık kalesinin en dibinde
kendini bilinmez bir neden uğruna zincirlediği zindanın
zifiri karanlığında bilenip
tek bir cümleye saplanıp kalmış
kimsenin yerinden kımıldatamadığı bir bıçak.
Zihin paslı hayaller puslu düşünceler kurtlu.
Kaçak düşler gezginin dudakları
çöle düşmüş mecnunun
suya hasret dudakları gibi kupkuru.
Korku çağı hüküm sürer yalnızlık kalesinde.
Mutluluk silik bir anıya dönüşür zamanın kölesinde.
Düne dair bir şey anlatmak
günü sorgulamak
yarından bir şeyler ummak
yasak.
Elde kalan tek şey
bıçak gibi bir zihnin saplanıp kaldığı
ve hiç durmadan tekrarladığı
tek bir cümle:
Gün ışıyacak.
Gün ışıyacak.
Gün ışıyacak…
