gelir iki vakte kadar ayrılık
bağışlanır söz acıyla susar dil
zaman pas gibi kırar kilidi
karanlık sokağa düşer adım
sunakta kurur dua
unutur varlığımı tanrı
beni kim hatırlar sen gibi...
göster bana bir çıkış yolu
acıları boşluğa savuran
bağışla güzel bağban şirin canımı
kayıp gitti ellerimin arasında tutulan zar
söyle ayrılıkta en çok kimin var yüzü
iyice tüket kendini bu aralar...
bu akıl almaz cinnet
biçimini bulsun diye mi?
aşk yaratır kendine yeni düşman
koyar meydanına acı
düşer sözcükler yola
yıkanıp durur beklenti
ellerim soyunur sana
ay çırılçıplak kalır bu gece...
inleyen nağme telin altında
aşk yalnızların sonesi
ayrılık akıp giden nehir
döker bizi tuzlu göle
tatlı suların bilmediği...
şimdi ben bu ömrü
hangi kefeye koysam
bir dağ yerinden kalkar
oturur yerine <everek>
