ŞİİR

Hüseyin Kurnaz   







LİMAN


ruhun bulanık limanlarından
çoktan ayrılmıştı gemiler
şimdi koyu bir histeri içinde
güneşin sıcaklığına tutunan eller
sanki sonsuzda demir atan
tanrıları beklerler

beklemek ki sanki infial renginde bir hüzün
ya da hiçliğe yakın bir kaçış hüzünden
oysa bilmezler bunu
raksa kalkan aynalardaki o yüzler
ve gümüş kase içinde sunulan sular
belki sonsuz anlamlara varan
ikonalarıdır onların
ve onlar belki sonsuz derinlikteki
sarı orkestra şefleridir
kırılgan edilgen
ve ağır çok ağır o kızıl tenden

oysa şimdi ben
anlamak da istemiyorum artık hiçbir şeyi
ne o ipekten şallara bürünmüş cariyeleri
ne de hüzünlü ufuklara açılan gemileri
sadece maziden dem alan
derin bir melankoli benimkisi
kum gibi eksilen zamandan
 

dizin    üst    geri    ileri  

 



 27 

 SÜJE  /  Hüseyin Kurnaz  /  yirmi yedi eylül iki bin on yedi   / 24