ovaları gezdim gri düşsüz kedilerle
kerpiç evlerde sabahladım
bir ben bir de gece
deliydi güneş
sanki tek bendim binlerce sürgün
mahcuptum uğruna mumlar yakılan geleceğe
kanım da kıpırdamaz artık şimdi
kanım buzdan damarların içinde
yorgun bir yolcu münzevi
2
küstüm zamansız yalnızlığına kentlerin
değilken kendimde ve alemde ben
azgın bir gülüş oldu imge
şairdi en melankolik orospusu dünyanın
ve kelimelerdi körebe oynayan
memelerinde ilkel bir kadının
3
küstüm uykusuz yalnızlığına kentlerin
derken
üşüten bir gece oldu su
sallarda yanlış adresler vardı
kendinden başka dostu olmayan şizofren
giderken o salda
kör ve küflü bir jilet almıştı yanına
o ki karanlığı bekliyordu
ki onun için
en estetik an dı karanlık
bir de kırmızı
