HERKES YÜZÜYLE VARDI


Yeryüzü beni yeniden doğurdu
Acemi sesimle eşiği geçtim
Hayat dilime dokun, hayat
dilime

Durdum o büyük kapının
önünde
Çocukluğum dağlara adres
soran bir ırmaktı
Kulaklarımda sonsuzluğun
kahkahası

Su akınca bulutları seviyordum
Ve bağışlayan, esirgeyen
annemin ellerini
Yağmurun rengine boyadım
tüm aynaları

Küçülüp küçülüp dağılıyorum
Tespih taneleri gibi
Daha uzun yankılanıyor
sokaklar
Isındıkça ağrısı
Herkes yüzüyle vardı, herkes
yüzüyle

İncinmiş topraklardan
bahsediyorum
İç çeken çocuklardan
Sadece insanlar mı göç eder
sandın?
Avcının beline taktığı kuşlar da
göçer


dizin    üst    geri    ileri  

 37