“O güzel kız kardeşim kendini yalnız hissetmesin diye…”

Günlük güneşlik bir gün, uçsuz bucaksız bir çimenlik. O, bu çimenlikte dört beş yaşlarında ölesiye mutlu bir çocuk. Özgür. Özgür ve o yaştaki bütün oğlan çocukları gibi arsız. Hayat arsızı. Arkadaşlarıyla boğuşa oynaşa kendi doğasına ve karşısında kocaman bir tepsi gibi duran güneşe doğru koşuyor. Yüreği; neşeden, heyecandan ve koşarak yarattığı hızdan göğüs kafesini yırtıp çıkacak gibi atıyor. Çığlıkları kuş şakımalarına karışıyor. Dur durak bilmeden kollarını iki yana açmış koşuyor, koşuyor, koşuyor, sanki uçuyor sanki uçuyor sanki uçuyor ve gökyüzüne yükseliyor…

Bir el, sadece bir el silah sesi, her şeyi bir anda bitiriyor.

İşte her şey bu kadar ani oluyor.

Nefesi tıkanıyor. Gözleri bulanıyor. Durdu duracak kalbi… Durdu duracak.

Arkadan gelenler önemli değil ama o ilk el, atılan o ilk kurşun, onu arkadaşlarından, onu; bu mutlu bu masum bu yaşam dolu tablodan silip çıkarıyor. Kuşları korkutup çığlık çığlığa uçurarak uzaklaştırıyor. Güneşi söndürüyor. Havayı karartıyor. Yüreği kanatıyor…

Loş, pis bir sokakta yapa yalnız şimdi.

Göğsünün üzerinde yapışkan, sinsi bir ağırlık. Artık çocuk değil. Yaşlı ve çirkin bir adam olmuş birden. Yaşlıdan çok yıpranmış, vaktinden çok önce çökmüş bir adam. Çok yorgun ve üstü başı çok kirli. Yaralanmış. Çok yaralanmış. Sesini duyduğu kurşun, ona denk gelmiş. Ağır kanamalı yaralanmış. O ıssız, uğursuz sokakta bir duvara yaslanmış çaresizce kanının kollarından ellerine doğru aktığını ıslaklığından fark ediyor. Ellerine doğru inen kendi kanına tiksintiyle bakıyor. Farkında olmadan ellerini göğsüne götürüyor. Tutturamıyor. Usulaca biraz daha yukarıya çıkıyor. Anlıyor ki boynundan vurulmuş. “Eyvah! Eyvahhh!” İçi boşalıyor sanki. Yavaş yavaş, oturur gibi düşüyor önce. Sonra boylu boyunca uzanıp kalıyor sokağa. Kan göğsünden yere, sırtına, bacaklarına, bacaklarından ayaklarına akıyor. Üstü başı bütün kan. Sürekli kanıyor. Ne çok kanı varmış. Baktıkça şaşırıyor. Bütün sokak kan olmuş. Ilık, yapış yapış, vıcık vıcık kan. Oysa o kandan ve kan kokusundan ölesiye korkar. Olanlara inanamıyor bir türlü. Son bir gayretle kalkıyor. Karanlık sokakta bir oraya bir buraya devriliyor. Yürümek istiyor ama sadece ayaklarını sürüyor. Bağırıyor. Kimse penceresini açıp da bakmıyor, “Ne oluyor” diye merak etmiyor. O, bağıra çağıra yardım istiyor. Ortalıkta çıt çıkmıyor. Kendi sesinden ürküyor. Sonra yine düşüyor, pat. Yıkılıyor. Kendinden tiksinerek yatıyor. Kendi kanının içinde, kendinden tiksinerek yatıp kalıyor.

Artık sessizce olacakları bekliyor. Ve korktuğu, korkarak beklediği oluyor; bir çift göz, o bir çift kocaman göz, tüm alıcılığıyla, sahibi olmadan gelip karşısına dikiliyor. Ölüm bundan bin kat evla olsa gerek. Bin kat evla. Ama yıllardır istiyor, yıllardır bekliyor, gelmiyor. Özellikle o gözler üzerindeyken istiyor ölmeyi. O gözlere karşı ölüme sığınıp birden kurtulmayı. Öylece boynunu büküp bekliyor ama ölüm bile gelmiyor.

Usul usul ağlıyor…

Yarı uyanıyor ki, yüzü ıslak. Gözlerini yumup bekliyor. Yeniden dalar gibi oluyor. Yeniden uykuyla uyanıklık arasında bir yerde kaybolup gidiyor.

Karşısına bir insan gibi gelip dikilen o güzel ve acımasız gözler. Ne güzel gözler bunlar, kocaman kocaman, ela gözler. Başkalarına bakarken derin bir orman, engin bir deniz, yücelerden dingin bir dağ, neşeli bir derecik, bir uysal ceran. Ama ona baktığında insanı donduracak kadar inceleyici. Soğuk. Can alıcı. Baktı mı insanın tüm ruhuna bakıyor sanki. Bir bakışta insanın ciğerini okuyor. O gözler yalanın, dolanın, şerefin şerefsizliğin nerde olduğunu anlamaya muktedir. Baktı mı, öldürmese de süründürüyor. Ve şimdi tüm dikkatiyle ona bakıyor yine. Ona bakıyor.

Göğsünün içinde bir sis bir duman bir kara bulut.

O, bu kadar zaman olmuş o gözlere bir kez bakabildi. Bir kez. Bakmak denmez ona asla. Bir kez karşılaştı bir kez göz göze geldi. O oldu zaten. O oldu. Artık gelemiyor. Artık gelemiyor. Çünkü o ilk karşılaşmadan sonra o gözlere bakamıyor. Yıllar yıllar oldu, nice devirler geldi geçti ama başını kaldırıp da o gözlere bakmıyor, bakamıyor. Ve o gözleri asla unutamıyor. Ne zaman karşı karşıya getirileceklerini bilse titreme nöbetlerine düşüyor. Ne zaman karşı karşıya getirseler kafasını bir türlü kaldıramıyor. Hep o bakıyor ona, hep o. Bakıyor, inceliyor. Karşı karşıya olmasalar, kilometrelerce uzakta olsalar bile onun bakışları üzerinde oluyor hep. Hep peşinden geliyor. İzliyor. Hiç huzur vermiyor. Hiç. Hiç. Hiç.

O gözler Azrail’e bin kere rahmet okutuyor…

Göğsünün üzerinde ağır bir yük. Kendini bilmeden yatıyor. Farkında olmadan gözyaşları yüzünü, damla damla sızarak ve yol yol iz bırakarak ıslatıyor.

Derin derin nefesler almaya çalışıyor. O nefes almaya çalıştıkça akciğerleri beton bir kalıp oluyor. Ciğerleri bir türlü esnemiyor, açılmıyor, rahatlatmıyor. Nefes almaya çalışıyor, olmuyor. Vermeye çalışıyor, olmuyor. Nefesi boğazına tıkanıp kalıyor. Bir korktuğu da bu zaten. O zorladıkça boğazından kesilen bir horozun sesine benzer bir acayip hırıltı çıkıyor ama nefes çıkmıyor. Çiğerlerindeki havayla boğuluyor neredeyse. Boğuluyor.

Çığlığı keskin bir kılıç olup boğazını parçalıyor. Aynı anda aksırmaya, öksürmeye başlıyor. Tükürüğü ağzından burnundan geliyor. Öksürükle nefesi açılır gibi oluyor ama o daha beter bir açmaza düşüp tükürüğünü kan sanıyor. Kan sanıyor... Kendi çığlığıyla sıçrıyor.

Şimdi tam uyanık…

Üzerine bir yüz eğiliyor ve bir çift göz yanaşıyor ama hemen de kayboluyor. Ölümcül bir gayretle çırpınarak kalkmaya, kendini o gözlerden kurtarmaya uğraşıyor. Kalkamıyor. Başını yastıktan bir türlü doğrultamıyor. Gücü yok. Tüllerin içinden süzülerek pencereden odaya, yüzüne vuran renkli ışıkların loşluğu arasından fark ediyor ki o kanlı sokakta değil. O sokakta değil çok şükür. Odasında. Yatağında… Az önce burnunun hemen ucunda görünüp kaybolan gözler ise ela değil mavi. Mavi ve endişeli. O gözler değil yani… Yeni kız bu. Yeni kız… Swetlana…

Swetlana, buraya geleli birkaç ay olmuş ve bu birkaç ay içinde başına gelenlerden dersini almış. Bu nedenle sinmiş yatağın bir tarafına, sessizce bekliyor. Artık başlayınca kaç saat süreceği bilinmez hırıltılara katlanmayı öğrendi. Ona bakmamayı öğrendi. Böyle zamanlarda ellememeyi, ses çıkarmamayı, görmemeyi, duymamayı, bilmemeyi, ama en çok da bakmamayı.

Kız onun nöbetine ilk tanık olduğunda çok korkmuş, çok. Ama onlar eğitimli. Korkuya teslim olmuyorlar hemen. Yardım istemeye yeltenmiş, telefonla Timur’u aramaya kalkmış, ilk tokadı da o zaman yemiş. Yine de yılmamış, direnmiş, onu öylece bırakıp gitmemiş. Sabaha kadar başında beklemiş. Havlu kâğıdı ıslatıp ıslatıp yüzünü, ensesini, koltuk altlarını silmiş. O ittikçe aldırmayıp terini silmeyi sürdürmüş. Hırıltısı bir türlü bitmeyip çaresiz kalınca ellerini alıp çıplak tenine, vücuduna dokundurmuş. Onu okşamaya çalışmış. Bir yararı olmamış… Ancak sabaha doğru nefesi kendiliğinden açılınca kâbus bitmiş. Kız, o rahatlayıp uyuduktan sonra ancak uykuya yatmış.

Kız birkaç gün sonra meseleyi kendince anlamış, ikinci nöbette ses çıkarmamaya çalışmış. Yattığı yerde geçmesini beklemiş. Ama huzursuz bir bekleyiş olmuş. Kıpırtılarından kızın gözünü yummadığını anlamış. O ağır nöbet arasında bile anlamış, onun kendini dert ettiğinin farkına varmış. Bu durum önceleri daha çok kızmasına neden olmuş. Öfkesi kontrolden çıkmış. Ama sonra ilk kez, belki de ilk kez sevgiye benzer bir kıpırtı doğmuş içinde… Swetlana bu kâbusa ilk tanık olduğunda, “Görürse görsün orospu, hepsi gördü, ne olacak ki“ diye üzerinde durmamışmış ama onun sorgulamayan, bir şey talep etmeyen, razı gelen, ızdırabını dindirmeye çalışan haline alışınca onun diğerleriyle birlikte gönderilmesine, yeni bir kız getirilmesine izin vermemiş. İlk kez böyle bir şey yapmış, ilk kez. Ama artık her şey gibi gururunu da yerle bir eden bu parçalanmış halini sürekli görsün istemiyor. Tahammülü yok böyle bir duruma. Swetlana’nın kendi kararıyla gitme şansı yok ama gitsin istemiyor. Kendisinden tiksinsin istemiyor. Onu aşağı görsün istemiyor. Aksine yanında dursun, onu karanlık gecelerde sarıp sarmalasın, yüreğini yumuşatsın, ısıtsın istiyor…

Hırıltısı geçse de hâlâ nefes almakta zorluk çekiyor. Sanki can verecek de veremiyor. Swetlana sırtını dönmüş, uyur gibi yapmaya, gözlerini kulaklarını kapalı tutmaya çalışıyor. Ne olursa olsun, yatakta kendisine bakmamaya çalışıyor. Uyurken de uyanıkken de bakmamaya çalışıyor. Artık iyice biliyor ki, ölse bile dönüp bakmayacak. Kimseye söylemeyecek. Kimseyi çağırmayacak. Timur’dan, Yuri’den hatta öz ağabeyi Cemil’den bile yardım istemeyecek. Durumu kimseye anlatmayacak. Bekleyecek. Sadece sabırla bekleyecek. Bakmayacak.

Kimsenin kendisine doğrudan bakmasını sevmiyor sahiden. Kimseyle göz göze gelmeyi, birinin kendine baktığını algılamayı sevmiyor. Kendisine doğudan bakılmasından hiç hoşlanmıyor. “Ürperiyorum” demiyor, diyemiyor, “Hazzetmem” diyebiliyor.

Başı mecalsiz yastığa düşüyor yeniden. Swetlana dayanamayıp, çıplak vücuduna bir şey giyinmeden, giyinmek gereğini duymadan mutfağa koşup bir bardak suyla dönüyor. Suyu başucundaki komodine, ilaçların yanına bırakıp hemen yataktaki yerine arkası dönük uzanıp siniyor.

Doğrulmaya çalışıyor. Titreyen elleriyle ilaç şişesine uzanıyor, bir yudum su alıyor ama yutamıyor. Bir kez daha öksüre öksüre, öğüre böğüre yutamadığı suyu üstüne başına, yatağa püskürtüyor. Elindeki ilaç şişesini duvara fırlatıyor. İstanbul’un, Ankara’nın namlı doktorlarının, beş yıldızlı otel gibi lüks olan hastanelerinin başhekimlerinin yedi sülalesine dümdüz gidiyor. Canı burnunda, öfkesinden kuduruyor. Ama yapacak bir şey yok. Sabredip beklenilecek. Bu kez çaresizlikten gözlerinden yaşlar boşalıyor. Boş bir çuval gibi bırakıyor kendini yatağa. O başını yastığa bırakıyor ama geçmiş onun başını bırakmıyor. Bütün acısıyla çullanıyor üzerine. Gözleri açık, tavana bakarak ve çaresizce sakin olmaya çalışarak yatıyor… Birden sıçrıyor…

Ama, ama bugün pazartesi değil ki. Bugün pazar. O lanetli güne, pazartesiye daha çok var. Saat, daha sabahın ikisi. Daha çok zaman var o uğursuz pazartesi gününün sabahına, o uğursuz saate, o uğursuz dakikaya daha çok var… Kimi kandırıyor. O gün çoktan geldi de geçti bile. Olanlar oldu. Yapacağını yaptı. Üzerinden yıllar yıllar geçti… Zaman aşımı bile oldu.

Ama günlerden pazartesi değilse bu yaşadıkları ne oluyor? Neden? Neden? Bir tek o mu suçlu… Çok gençti. Ne yaptığını bilmiyordu. Onlara güvenmişti. İyi bir iş yaptığını düşünmüştü.

Allah’ım, bugün pazartesi değil. Pazartesi değil bugün Allah’ım. Bugün o gün değil… Neden? Neden? Akşamı anımsıyor birden.

Bütün nefreti ve lanetiyle akşamı anımsıyor. O akşamı, ve beyefendiyi anımsıyor.

“Sana ne verdiler” diye sormak istiyor akşam. Tüm davetlilerin; bakanların, kulüp başkanlarının, cemiyet adamlarının arasında bağıra çağıra sormak istiyor. Gelinle damadın, nikâhı kıymaya gelmiş büyük şehrin belediye başkanının, piyasaya yeni sürülmüş manken gibi kızların, acar futbolcuların ve badem bıyıklı yeni tüccarların arasında beyefendiye sormak istiyor, “Sana ne verdiler?” Bakalım salondaki herkes o soruyu duyduğunda, bakışlarındaki herkese yönelik o aşağılama kalacak mı? Yüzünde her zaman taşıdığı o yavşak gülümseme duracak mı?

“Bilmediğim adamlar yirmi yıl önce ruhumu elimden alıp bana bir tatil köyü verdiler. Bilmediğim adamlar yirmi yıl önce ruhumu elimden alıp bana bir tatil köyü verdiler tamam da, sana ne verdiler? Okumuş olman, koskoca bir adam olman fark etmiyor. Ruhunu aldılar da sana ne verdiler? İki tatil köyü mü? Üç mü? Beş mi?”

Şimdi her şey hatırlıyor. Akşamın tüm ayrıntılarını anımsıyor. Ve anımsadığı her ayrıntı, gelip gelip nefesini tıkıyor. Akşam, limandaki büyük otelin salonunda düğün var. Paşa, kızını evlendiriyor. Gitmemek olmaz. Gitse de zaten herkes huyunu biliyor. İki üç yılda bir, bir on dakika. Gidip bir masaya ilişiyor. On dakika oturuyor. Düğünse takısını takdim ediyor başka bir toplantıysa gereğini yapıp kalkıyor. Herkes onun toplum içine bu kadar az katılmasında bir kibir olduğunu düşünüyor. Bu da onun çok işine geliyor. Şanı yürüyor. Kimse gelip de ona bulaşmıyor, mesele yaratmıyor.

Oysa durum farklı. O kasabaya inmiyor değil, inemiyor. Topluluklara karışamaz o. Ya o gözlerle bir yerde karşılaşırsa. Olur da karşılaşırsa donup kalmaktan düşüp bayılmaktan korkuyor. Zorunlu hallerde kasabaya sadece Timur’un kullandığı zırhlı bir arabayla gidip geliyor. Timur onu her yere götürüyor. Timur onun eli ayağı. Cemil’den bile çok, ona güveniyor. Kırk yılda bir, bir yere gittiğinde de, başını kaldırıp bir yana bakamıyor. Arabanın koyu renk camlarından içerisinin görünmeyeceğini bile bile dışarıya bakmıyor. Gideceği mekâna, arabayı kapısının ağzına park ettirerek giriyor. Timur hemen koşup kapıyı açıyor. O hemen inip mekâna giriyor. Kimseyi görmemeli kimseye bakmamalı kimseyle göz göze gelmemeli. Hayati bir konu olmadıkça yollarda asla durulmuyor. Tüm kasaba onun bu tutumunu gururuna, meşhur kibrine bağlıyor. Oysa içinde olanları bir tek o biliyor. Yıllarca yer ayırtan, kayıt olan müşteri listesini tek tek incelemiş biri o. İçi titreye titreye, asla olmayacağını bile bile ama korka korka incelemiş biri. Kasabaya inme meselesi de aynı işte. O gözlerle bir yerde karşılaşmak olasılığından öylesine ürkmüş ki kasabaya, kente gitmekten çoktan vazgeçmiş. Otelde bile çok dolaşmaz. İnsan içine çıkmaz olmuş.

Kırk yılda bir on dakikalığına kasabaya iniyor ve yıllar sonra nereden çıktıysa bu sefer de beyefendiyle yüz yüze geliyor dün akşam. Yüzünde her zamanki o cellât gülümsemesi, herkesi tek tek süzüyor. Herkesi, darağacındaymış da o çekip almış ama sandalyeden de indirmemiş gibi bakıyor. Herkese, fermanı için kalemini kıracakmış da kırmamış gibi yukardan bakarak salonda geziniyor, tıkınıyor. Neredeyse patlayacak. Zaten o kadar yiyor ki bir gün öyle olacak. Patlama anı gözünün önüne gelince gülecek gibi oluyor. Geceye tahammülü artıyor.

Salona girip de tenha bir yer bakınırken kalabalığın arasında dikkatini çekiyor beyefendi. Horoz gibi kabarmış hâli, içgüdüleri hemen uyarıyor. İlk tepkisi acilen, hemen salondan çıkmak oluyor. Ama beyhude. Geç kalmış. Beyefendi tarafından görülmüş. Bir baş hareketi çıkamayacağını derin, sarsıcı bir huzursuzlukla anlatıyor. “Eyvah!”

Timur olanları fark ediyor. Çaresizce yüzüne bakıyor. Beklemek zorundalar. Pezevenk, yanlarına gelmek için inadına ağırdan alıyor. İçinden bağırmak, haykırmak geliyor. “Sana ne verdiler?“ “Senin ruhun kaç tatil köyü ediyor?” Ah bir sorabilse. Bir sorabilse… Onu görmeye hiçbir zaman tahammülü olmadı. Ne babasını öldürdüğü kızın gözlerinden korka korka katıldığı duruşmalarda ne öncesinde ne sonrasında. Kendini ne kadar hazırlarsa hazırlasın tahammülü olmadı. O kürsüdeyken yüzüne karşı hep öyle bağırmak istedi. Şimdi de bağırmak istiyor. Tüm gücüyle duygularını bastırıyor. Her gün azalan gücünü fark ettikçe de paniğe kapılıyor. Ya bir gün bastırma gücü tükenir de hislerine hâkim olamazsa. Ya olmadık bir yerde bağırırsa… Felaketi düşünmek bile istemiyor.

Bir masaya iliştiğini fark ediyor. Timur oturtmuş olmalı. İçindeki isyan büyüdükçe büyüyor. Beyefendi beğenip mekâna gelmez ama yanındakileri peşine takmasından korkuyor. Beyefendileri ağırlamaktan, beyefendilerin tanımadığı misafirlerine kadın ayarlamaktan, kuş sütü eksik olmayan sofralar kurmaktan, kumara götürmekten, kumarı çevirmekten bıktı artık. Bıktı tükendi artık. Tü-ken-di.

Neyse ki çevresi yağcılarla çok kalabalık oluyor da yine bir baş işaretiyle gidebileceğini söylüyor. Timur işareti ondan önce çakıp toparlayıp salondan çıkarıyor. Son hızla otele yetiştiriyor. Swetlana onu tatlılıkla karşılıyor.

Güzel bir gece oluyor. Ama sonrası… Keşke uyumasaydı. Keşke hiç uyumasa, çıksa sabaha kadar dolaşsaydı.

Hiçbir şey hiçbir şey onun nöbetlerine, kasılma-katılma ataklarına engel olamıyor. Nerelere, kimlere gitmedi, nerelere kimlere götürmediler? Olmadı. Bir şifa bulamadı. Bekliyor. Hiçbir şey düşünmemeye çalışarak bekliyor.

Sabretmekten başka yapacak bir şeyi yok ama gittikçe sabrı azalıyor. Aksine nöbetler sıklaşıyor. Sıkıştırıyor. Hayat çoğu zaman bir cehennem.

Bir saate yakın sakin olmaya çalışarak bekliyor.

Artık nefesi hafif hafif düzelmiş, kalp çarpıntısı azalmış yatağın içinde toparlanmış oturuyor. Neon ışıklarının vurduğu pencereden dışarıya doğru, sisli bir boşluktan başka bir şey görmeden bakıyor. Swetlana’nın hafif soluğunu dinliyor, geçmişi ve geleceği tasa etmeden, öylece beklemeye çalışıyor. Gevşemeye. Artık bedeni nöbetin son aşamasında. Gerçek uykuya benzer bir rahatlama için kendini bırakmaya hazırlanıyor. Tedirgin olmadan yatağa tam uzanmak için ağır ağır pikenin altına doğru kayıyor. Gözleri kapanmaya istekli. Kapatıyor.

Kapatmasıyla açması bir oluyor. Bir çift ela göz bu sefer tam başucunda. Öylece durup bakıyor. Bedeni yok sadece bir çift göz. Ne yardım ediyor ne tiksiniyor ne alay ediyor. Tüm ciddiyetiyle göz kırpmaksızın bakıyor. Bakıyor. Artık uyku haram. Artık nefes alıp verebilmek hayal.

Ölmek istiyor. Bugün pazartesi olmadığı için, bugün pazartesi olduğu için, bugün herhangi bir gün olduğu için ölmek istiyor. O ela gözler ona bakmasın diye ölmek istiyor. Artık hiçbir şeyi taşıyacak gücü kalmadığı için ölmek. Ama öldürmeyen Allah öldürmüyor.

Bu düş bu karabasan yıllardır her pazartesi olmasa da bazı pazartesileri gelip üzerine kapanıyor başka bir gün değil, sadece pazartesi. Yalnızca pazartesi. Her pazartesi olsa alışacak bir şekilde. Tam “Artık olmuyor kurtuldum” dediğinde hortluyor yeniden. Bir lanet gibi üzerine çöküp, ağır karanlık kan kokulu kanatlarını üzerine kapatıp başlıyor göğsünü gagalamaya. Onun yüzünden tansiyon hastası oldu. Onun yüzünden şeker hastası oldu. Onun yüzünden kalbi hiç iyi değil. Onun yüzünden sevişemiyor bir türlü. Hep yarım. O yüzden sevdiği kadın, ‘Gülsümmmm’ hep uzağında. O yüzden “geyik i” sevmiyor, o yüzden yalanı doğrusundan çok muhabbetleri istemiyor. O yüzden sırtını dayayacak bir oğul yapamadı. Hiçbir kadını doğurtamadı. O yüzden yalnız kaldığında hep ağlıyor.

Yeniden yatağın içinde toparlanıp oturuyor. Kendi tarafındaki gece lambasını açıyor. Yana döndüğünde Swetlana’nın acı dolu bakışlarıyla karşılaşıyor. Swetlana ağlamış. Onun masum ve güzel yüzüne bakmaya dayanamıyor. Onu öyle görünce ciğerine keskin bir bıçak saplanmış gibi oluyor. Yaralı bir hayvan gibi inliyor. Artık yeter… Yeter… Yeter…

Yataktan hızla kalkıyor. Banyoya gidiyor. Duşa girip soğuk suyun altında bekleyecek. Suyun altında ayakta duramazsa oturacak, oturamazsa yatacak. Ne olursa olacak. Yeter ki bir az hava girsin ciğerlerine. Ruhu biraz huzur bulsun. Duş bazen iyi geliyor. Su; ağladığını da nefes almak için uğraşıp başaramayınca boğazını yırtan hırıltısını duymanın çaresizliğini de ondan gizleyebiliyor. Ama banyoya girer girmez aynada hayalete dönmüş bir yüzle karşılaşıyor. Her şeyi solmuş bir yüz. Tıraşlı kafasındaki yarım santimlik saçlar gri, surattaki üç günlük sakallar gri, bakışlar gri. Hayalet gibi bir şey. Anında geri çıkıyor. Bu haliyle duştan bir hayır gelmez.

Aynı hızla odaya dönüyor. Kendi yattığı taraftaki komodinin üst çekmecesinde her zamanki yerinde duran tabancayı kapıp odadan ok gibi fırlıyor. Merdivenlerden mermi hızıyla inip kendine tahsis ettiği dört katlı villadan dışarıya çıkıyor. Ayakları çıplak. Odada biraz daha kalsa ya kendi kafasına ya Swetlana’nın kafasına sıkacak.

Tatil köyünün en sakin saati. Disko kapanmış, sarhoşlar ya odalarında ya kuytuluklarda uzanmış. Gündüz ağır başlı, gece kuduruk İngilizlerle hep kuduruk Ruslar bile sızmış. Sesler kesilmiş. Mutfak ise yeni günün hazırlıkları için beklemekte. Bu nedenle daha tabak çanak gürültüsü başlamamış. Sanki derin bir huzur var ortalıkta.

O hiç birinin farkında değil. O içinin karanlık hücresinde alkolün, sigaranın ve başka birçok alışkanlığın yıprattığı bedeni ve öksürüğüyle yalınayak hedefsizce yürüyor.

Kâbusunun karanlığında yürüyor ve gece mi gündüz mü bilmiyor. Gözlerini kapatsa da açsa da, rüyada olsa da olmasa da o gözler peşini bırakmıyor. Ezâ içinde. Bütün ruhu bütün bedeni ezâ içinde. Artık dayanamıyor artık taşıyamıyor.

Yel yepelek yürüyor.

Nasıl güzel bir gece. Yıldızlar avuç avuç. Gökyüzünde bir düğün alayı. Havada çam, ıhlamur ve çiçek kokusu. Uzaktan, kıyıyı okşayan dalgaların güzel şarkısı.

Ne havanın ne gökyüzünün farkında. Bir sahile bir ormanlığa doğru gidip gidip geliyor.

İlk zamanlar memleketten, o kurak, çorak araziden kavruk insanlardan farklı, lüks, pırıltılı, sosyetik bu yere gelmek, hayal bile edemeyeceği kadar güçlü olmak gururunu ne çok okşamış. Nasıl havalarda uçurmuş. Kendini ne çok bir şey zannetmiş. Kumsalı, ormanı, denizi, dünyada hiç fakirlik yokmuşçasına rahat yaşayan insanları, serbest kadınları görünce sanki cennete düşmüş. Kendine bir cehennem yarattığını fark edememiş. O adama karşı eli tetiğe gittiğinde yarattığı cehennemi görememiş. Kendisine hiç bir zararı olmamış o insana ateş ettiğinde neler yaşayacağını kavrayamamış. Düşünmesine izin verilmemiş. İnsanın hayatının ciddi bir kötülük yaptığında nasıl kirli bir bataklığa dönüştüğünü algılayamamış. Bu kötülüğün asla peşini bırakmayacağını anlamamış. O bir anın hesabının yıllarca nefes alamamak olduğunu bilememiş.

“Allah’ım, Allah’ım cenneti alıp bana bir tatil köyü verdiler. Artık bir cennet hayalim bile yok. Sen de bıraktın. Beni bu cehennemden kim çıkaracak?“

Onlar “Vatan” için demişlerdi, Timur ise, “Bir defadan bir şey olmaz reis”

Ne vatan için olmuştu yaptığı ne bir defada kalmıştı cinayet.

Bir pazartesi günü bir cinayet işlemişti. İyi bir adamı pusuya düşürmüştü.

Sonraki her pazartesi gecesi aynı cinayeti işlemişti. Daha doğrusu her pazartesi aynı sinsi yöntemle, pusu kurarak, bir cinayet işlemişti. Her pazartesi gecesi kendisini, çocukluğunu, annesini, ilkokul öğretmenini, en sevdiği ablası Sakine’yi, Gülsüm’ü, doğmamış oğullarını pusu kurup öldürmüştü. Ama en çok o ela gözlerin sahibi kızın babasını öldürmüştü. Kız pusuyu görmüştü. Ellerine kan bulaştırdığını görmüştü. Ve bir daha da bakışlarını üzerinden çekmemişti.

Ondan vatanını alanlar, sürekli bir şeyler istemekteydiler. Sürekli, sürekli. “Bu malı karşıya yolla.” “Bu adamı karşıya geçir.” “Şunu ağırla.” “Şunu ağırla ve videoya çek” “Şu gemiye şunu yüklet” Oysa o artık rahat bırakılmak istiyor. İhalelerle, yüklerle, belgelerle uğraşmak istemiyor. Bilmediği adamları mekânında ağırlamak istemiyor. Ağaların mekâna gelmesini hem mekânın hem de onun patronu gibi davranmalarına tahammülü kalmadı. Artık doğru dürüst nefes almak istiyor. Unutmak, unutmak, unutmak… Kim olduğunu? Ne yaptığını Unutmak… Unutamıyor. En çok da o ela gözler unutmasına izin vermiyor.

Bir türlü unutturmuyor bir türlü rahat bırakmıyorlar. Gençliğindeki kadar güçlü değil artık. Direnci giderek azalıyor. Kaldıramıyor… Yaşlanınca çenesi düşen, sürekli konuşan, kendilerini susturamayan kederli kadınlar gibi oldu. Sürekli ağlıyor. Ayıplanacağını bildiğinden sürekli yalnız kalıp ağlıyor. Şimdi de öyle bir yandan söyleniyor bir yandan ağlıyor. Ama bu kez sesli ağlıyor.

Özel misafirler için ayrılmış bungalov görünümlü içleri pek lüks evlerin oraya yaklaştığında, ağaların; orada, bahçenin bir köşesinde donatılmış bir masa etrafında mırıl mırıl konuştuklarını görüyor. Onları öyle bulacağını bilerek geldi. Onların artık buraya gelmemesini istiyor. Kendisinin gidecek yeri yok. Onlar gitsin. Bir daha gelmesinler. Daha kirlenecek bir yerciği kalmamış ama gelip daha da kirletmesinler. Onu yormasınlar. Çok yorgun o. Çok yorgun. Çok.

Silahı önce onlardan, ağalardan birine kararlama çevirip bekliyor. O onları görüyor ama onlar onun farkında değil. Burada akıllarına bile gelmez böyle bir şey olacağı. Evlerinden bile daha fazla güvendeler. Kaç tane güvenlik önlemi var. Kaç güvenlik hattı. O yüzden öylesine rahatlar. Cipleri, korumaları ve şoförleriyle geldiler. Korumalar izinli, uyumak için gitmişlerdir ama aranırlarsa odalarında bir kadının koynundadırlar. Ağaların arasında çok nefret ettiği biri yok vazgeçiyor. Sonra gökyüzüne doğrultuyor silahı. Oradan da vazgeçiyor. Ama artık eli silahı kavramış. Kendisine rağmen kavramış. Koşarak denize doğru gidip “Tak tak tak “ diye sıkıyor. Yeterli gelmiyor. Bir daha bir daha sıkıyor. Ne yaparsa yapsın içinin yangınını söndürmüyor. Çaresiz kalakalıyor. Ağlaya ağlaya olduğu yere çöküyor. Bağıra bağıra ağlıyor artık. Bebekliği sayılmazsa ömründe ilk defa bilincinde olarak bağırarak ağlıyor, kimseyi iplemeden haykırarak ağlıyor. Atmış tabancayı bir kenara, çömelmiş, başını ellerinin arasına almış, ağlıyor. Timur yetişmiş, başucunda. Eğilmiş, usul usul teskin etmeye çalışıyor. Uzaktan, patlayanın havai fişek değil de silah olduğunu anlayanların sesleri, duyulur duyulmaz bir şekilde hissediliyor. Swetlana da koşmuş gelmiş. Üstünde incecik bir gecelik. Korkusunu bir yana bırakmış kolundan tutmuş onu ayağa kaldırmaya uğraşıyor. Kimse görmeden onu odaya götürme telaşında.

Uzaktaki seslerden olaya doğru gelmeye çalışan grubun otel görevlileri tarafından dağıtıldığı anlaşılıyor. Bir sessizlik oluşuyor. Her zaman tedbirli olan Timur yine de belinden silahını çekip bekliyor. Az ilerde mokasen hafifliği bir küçük kuru dal kırıyor, bir ayak sesi yaklaşıyor. Sanki çıt çıkarmamaya çalışıyor. Timur o yana, gelene doğru dönüp bakıyor. Ayak sesi kesiliyor. Ama yakında bir yerde adam. Yakında bir yere gelip duruyor, her kimse. Timur gelene doğru yürüyor. Karanlıkta karartı oluyorlar. Gelen, sanki Timur’a mır mır bir şeyler söylüyor. Bir şey anlatıyor. Cemil’in sesine benzetiyor. Her kimse gelen, küçük bir oğlan çocuğuna büyük masallar anlatan bir adamın sesiyle konuşuyor Timur’la.

Swetlana olanların, seslerin farkında değil, onu kalkamaya ikna etmeye çabalıyor. Ama yine de, silahı daha bir kavramış olarak üzerlerine gelen Timur’u ilk o fark ediyor. Timur’un bakışlarındaki değişimi o fark ediyor. Çömlediği yerden ayağa kalkıp önüne atılıyor. Timur, Swetlana’yı geri doğru savuruyor ve silahı doğrudan onun ensesine dayıyor. Ne olduğunu anlamadan kulağının dibinde iki el silah sesi duyuyor ve akabinde boynunda bir sıcaklık bir yanma hissi artarak beliriyor.

İçindeki bütün sesler birden susuyor. Çevresindeki bütün hareket birden duruyor. Ağır çekim bir film izler gibi oluyor. Sisler arasından Swetlana’yı ve o ince geceliğini görüyor. Ona doğru uzanmış kendi ellerini görüyor. Uzaktan bir siren sesi duyuyor. İlk kez hayatında ilk kez ürkmeden o sesi dinliyor. Kendisine, yaptığının korkusuyla bakan Timur’un gözlerini görüyor ağır çekim. “Seni affediyorum” demek için elini uzatıyor ağır çekim. Her şey ağır çekim. İçinde serin bir rüzgâr esiyor. İlk kez ferah bir rüzgâr, içinde. Yine o eski çocuk. Yine otların arasında ve özgür. Gözlerini yumup, ölüme teslim oluyor. “Nihayet” diyor. “Allah’ım nihayet bitiyor”

Ölmüyor ama. Swetlana’nın Timur’un bileğine vurmasıyla, kurşunlar hayati bir zarar vermiyor. Kurtulmak derse kurtuluyor. Ölse, kimsesizler mezarlığında olacağını biliyor. Ama kurtuluyor. Üç ay sonra tedavisi bitip hastaneden çıkıyor ve artık sağ elini kullanamıyor. Hastanedeyken kendisine; çok iyi bildiği bir kural iletiliyor mahkemeye başvurmazsa ve konuşmazsa bir şey yapılmayacağı, ellenmeyeceği bildiriliyor.

Köye dönüyor. Baba evine. Yaşlılıkta tek gözü kapanmış olan annesiyle yaşamaya başlıyor. Duyuyor ki Timur ve Cemil almış yerini. Öyle istemiş ağalar… Bir gün tüm gücüyle karşısına çıkacağını, kapıp götüreceğini hayal ettiği Gülsüm evlenmiş, torun tosuna karışmış, kocasını kaybetmiş ama buna karşın yüzüne bile bakmıyor. Köy küçük. Ne zaman karşılaşsalar başını çevirip görmemezlikten geliyor. Hatta biraz küçümseyerek saklıyor bakışlarını. Kahroluyor. Ara ara Swetlana geliyor hatırına. Ona ne yaptıklarını merak ediyor. Kahroluyor. Ara ara ela gözlü kadın geliyor hatırına. Kahroluyor… Kahrola kahrola anasının başını bekliyor.

Her şeye kahrederek bekliyor, bekliyor, bekliyor… Ölüm gelmeyince gelmiyor işte…