Bir kumbaram var bulutların altında
ağlattığım kuşların avazlarını biriktiriyorum
çok ağladı kuşlar bu yıl biliyorum
her terk edişimde içli dizelerin ardından
rayından çıkmış tren gibi devriliyor zaman
üstüne üstüne ellerinde çamur izi olanların
kerpiç damlarını aktarırken bulaştırdığı
Hürriyet gibisi var mı uçan kuşlara sor
bir de kelime emen yeni doğmuş şiirlere
Kelebeksiz bir çift gün daha geçti
gelincik ağrısız, yeşil sızısız, renk sağırı
öyle çok bağırdım ki gittiklerinde baharlar
kendimi hapsettim gelecek kışın beyazına
yazdıklarımı yaktım, ısındım okuduklarımla
gözlerin geldi aklıma, iki kurşun tanesi
on ikiden vuruyordu, kalbim hedef tahtası
Hürriyet, öyle nazlı bir kelebek ki
kaçarsa arkasına bile bakmaz bir gün içinde
Ne yapmalıydım parçalamak için sisleri
pusları hangi şiire sürgün göndermeliydim
sular kararırken günlerimin gelip çatımında
hangi düşleri çekip almalıydım yaşlı uykulardan
yaptığım kendi heykellerimi mi kırmalıydım
akşam titrerken turuncu bir gün batımında
geceyi mi örtmeliydim üstüne an be an
Hürriyet, arzımıza bile arz edilmedi, güneş
izin vermez galakside uçurtma uçurmasına
