sesin imzası


eski bir alışkanlık mı ölüm
toprağın duası yitik zaman ergen su
acı ki masallarda söylendiği gibi değildir
yoksulluğunda lehçesi var elbet

şimdi kuşlar savaşıyor gökyüzünde
uçurtmalar bomba atıyor çocuklar

sürgün nehirler akıyor yalın ayak
vurulan resimlerin öyküsüdür
küllerle parlayan gece kanadında

bir anne
çocukları kadar cümle kurdu
düşlerinin üstünden uçan kuşun
ağzında uzun bir veda
son yağmur şarkısıydı

ışık aktı memesinden kırmızı
yıldızlarla bölüştü uzaklığı
elleri göğe değiyordu sanki
sonra sesiyle imza attı dağlara

ey dünya sustun bütün dillerde
yalnız ölüler konuşuyordu