Uzak olmayan sesler işitiliyor
En küçük deliği dolduruyor arsız ışık
Aklım unutmama izin vermiyor
Çırpınıp durduğunu hiçlikler için
Ağaçlar kulak kesilmiş kimsesizliğe
Ceketini sırtından atıp kükrüyor yağmur
İşsizlikten toprağı avuçluyorum
Karşıda bir duvara yaslanmış erik dalları
Geceleri kimim ben, yanan ayın burcunda
Boğazıma diziliyor kanlı çakıl taşları
Odun ateşinden bir tilki rüyalarımda
Böcekler olsun gezinmez mi bir adamın yanında?
Hiç kimseyim, bunu suya yüz kez fısıldıyorum
Ufka ileniyorum, martılar ne derse desin
Hemen ardımda dağlar terliyor
Gözlerim kamaşıyor, sahilde çocuklarım
Geceleri deniz mağaralarına çekiliyorum
Mor yosun demetleri yüzüyor sabahları
Aylardır çıplağım, iğreniyorum düğmelerle ceketlerden
Bir yelkenliye uzanmış sırıtıyor açıkta tanrı
