1950'li yıllarda 5 yaşında iken ailesi ile birlikte Ankara'ya göç
ediyor....
Ama onun aklı Bitlis'te yediği beyaz leblebide...
Kolay şartlarda bir hayatı olmamış, ''fukara bir ailede büyüdüm,
çocukluğumdan beri çalıştım'' diyor.
Ama yaşadığı tüm zorluklara rağmen hep çok mutlu olduğunu da anılarını
anlatırken kocaman gülümseyişinde size hissettiriyor.
Cebeci'deki gazetecilik sonrası bir süre mesleğini yapan Küzenk, daha
sonra iş hayatında farklı sektörlerde de çalışmıştır. 9 Mart 2020’de
yaşama veda etti.
***
"EN BÜYÜK ETKEN TORUNUM
Facebook da hayatıma dair anılarımı yazıyordum.
ilk hikayem Gümüşlükte geçen bir kaplumbağa hikayesiydi.
O hikayeyi okuyan arkadaşlarım bana anılarımı kitap yapma fikrini
verdiler.
Benim kitap yazmamdaki en büyük etkenim torunum Emir.. Emir benim yaşama
tutunma sebebim, hastalığımla baş etmemdeki en büyük neden.
Onun varlığı her şeyi mucize gibi değiştiriyor. İstedim ki ileride beni
unutmasın, yazdıklarımı okudukça onun hayal dünyasında canlanayım."
[ Ergun Küzenk'in Dilan Özdemir'le 2017 yılında
yaptığı röportajdan.... ]
***
Yazılarından Bölümler...
1) Ayşe Abla
''Daha baston taşıyacak yaşta değilsin'' diye laf atıyor. Maksadı
konuşmak bence.
''Kanser hastasıyım'' diyorum. Gözleri buğulanıyor. Elindeki yoğurt
kabını yere bırakıyor. Üzüntü içinde ''Ben de geçen sene oğlumu
kaybettim'' diyerek, hüngür, hüngür ağlamaya başlıyor.
Oğlu 32 yaşındaymış. İki küçük çocuğu ve eşi ile şimdi birlikte
kalıyorlarmış aynı evde. Allah'tan ev kendimizin. Diyor..
Kızcağızın evlilikte gözü yok. Varsa yoksa çocukları.
Nazmi'yi hiç unutmayacağını, başka biriyle evliliği bir ihanet gibi
görüyorum diyormuş.
Bu kadar konuşmadan sonra.''affedersiniz, adınız nedir'' diye soruyor.
Söylüyorum.
Bir yıllık hastalık maceramı dinliyor sabırla.Çok üzüldüğünü,
hissediyorum.
Bakışı bile farklı.
Kocasından aldığı emekli maaşıyla geçiniyorlarmış. Gelini de çalışıyormuş
ama, sık sık iş değiştirmek zorunda kalıyormuş kızcağız.
''Nereye başlasa Ergun Bey, faydalanmaya çalışıyorlar. Güzel kadın.
Dikkat çekiyor tabi''diyor. Çocukların erkek olanı bu yıl ilk okulu
bitirmiş. Kız daha ufakmış.
''Çok şükür fazla bir sıkıntı çekmiyoruz. Kızın ailesi de hiç yalnız
bırakmıyor, gerekli her yardımı yapıyorlar. diyor.
Adeta çocuklar adına seviniyor garip.
Sitenin yanında belediyenin küçük bir parkı var. İçine kedi evleri
doldurulmuş. Onu bir çok zamanlar orada görüyordum. Kedileri doyuruyor ve
bu küçük yuvaları temizliyordu.
Adı Ayşe imiş.
Güzel ad.Tam denk gelmiş yaptıklarına, iaşe temin eden demek. Öyle ya
torunları ve kedilere iaşe temin etmiyor mu zavallı.
Ayaşlıymış. Köylerinden. Biraz bahçe ve bağları varmış. Oradan da
yazları biraz gelirleri oluyormuş.
Seneye sana öteberi getiririm. Taze taze yersin''diyor.
''Ölmez, sağ kalırsam, sözüme, kızıyor''ağzından yel alsın diye, adeta
bağırıyor.''
''O zaman İnşallah diyelim Ayşe Abla'' diyorum.
''Ay çok güzel abla diyorsun. Ağzın laf yapıyor senin'' diye tespitini
söylüyor.
Kitaplardan söz ediyorum.''Anlamıştım, diyerek, o konuyu kapatıyor.
Etrafta gülen fakat uzaktan seyreden çocuklar var.
Dönüp onlara kızıyor. Bağırıp, çağırıyor. Nedenini merak edip soruyorum.
''Üzerimde, ağaç kurdu görmüşler. Alay ediyorlar. Nerden öğrenmişse, 'Şu
sarı piç' Bana 'Tekila' Teyze diye bağırıyorlar. Meksika içkisi mi
neymiş'' diyor.
Çocuklara ben de nasihat ediyorum. Kadının yaşadıklarını anlatıyorum.
Çoğu Emir'in arkadaşları. Söz veriyorlar bana.
Uzaklaşıyorlar.
Çok yoruluyorum. Nefes almakta zorlanıyorum.
Vedalaşırken
''Ben kitap okurum''diyor gülerek.
Sana kurban olsun. En kısa zamanda getireceğimi söylüyorum.
Bastonuma dayanarak yürürken, el sallıyorum.
Annem gibi avuç içinden öpücük yolluyor bana...
Onu tanıdığıma seviniyorum...
İyi ki o çocukların ninesi sensin AYŞE Abla...
Ve benim seçtiğim ablamsın.
2) Muharrem
Elimde küçük bir testi..
Bardağı beş kuruşa su satıyorum..
Ankara 19 Mayıs Stadı..1959
Çok kalabalık, testideki su, çok çabuk bitiyor..Çeşmeden doldurup, geri
geliyorum..
İlk okul dördüncü sınıfa giden bir çocuğun elinde, ancak taşıyabileceği
bir testi olur...
Cebimde beş kuruşluk,on kuruşluk paralar çoğaldıkça, heyecanla daha çok
satmaya çalışıyorum.
Öyle ya fukara evine gidecek para hızla çoğalıyor..Sevinip mutlu
oluyorum.
Bu mutluluk kısa sürüyor..Ankara Gücü, İzmir'in Altay'ına yenilince,
ortalık savaş alanına dönüyor. o itiş kakış sırasında düşüyorum dudağım
yarılıyor..Testim de kırılıyor..
Kan revan içinde, ağlayarak evin yolunu tutuyorum..
Annemin her gün cebime koyduğu beyaz mendil, artık kabul etmiyor kanı...
Atıf Bey aşağı yukarı dört kilometrelik bir yol..
Sürekli ağlayan, dudağını tutan küçük bir çocuk yürüyor..
Elimde kırık bir testi parçası..Annem kızarsa, aklımca delil götürüyorum.
Eve girdiğimde annem sarılıyor bana rahatlıyorum..
Komşular doluşuyor eve..
Bir şey olmaz, geçer . Et kaynar diyorlar..
Ev sahibimiz Ayaş'lı Ali.. ''Ayaşlının kiracılarından'' biriyiz yani..
Tesadüfen o gün Ali Amcanın damadı Ast.Sb. Muharrem evde..Olaya müdahale
ediyor... 'Dikilmesi lazım. Tavşan dudağı gibi olur' diyor. Beni bir
taksiyle Numune Hastanesine götürüyor..
Doktor uyuşturmak için zaten iki iğne yapmam gerek..Dayanabilirsen öylece
dikeyim diyor. Razı oluyorum..
Dikiş atıldıktan sonra Muharrem Amcaya ''Oğlunuz çok dirençli, bravo
'diyor..
Hiç ses çıkarmıyor Muharrem Amca..
Dönüyoruz..
Bu gün hala dudağımda o dikiş izleri çok belirgin şekilde duruyor.
Ve ben ona ''Muharrem'in dikişleri'' adını vermişim...
Muharrem hala dudaklarımda yaşıyor..
3)Yer elması ve Çiler
Orta Okula giderken...
İlerde Müslüm'ün karısı olacak film yıldızı Muhterem Nur'a aşıktım.
Işık Sinemasında her filmini izlerdim.
Sevimli, müşfik bir yapısı vardı.
Biraz Çiler Ablamı andırıyordu.
Büyük selin gelmesine daha bir yıl vardı.
Bostanlarda ürünler toplanmış, barikat gibi dikilmiş yer elmalarını
bıçakla çıkarmaya çalışıyorduk. Yemeğini yapardı annelerimiz. Ucuza
doyururduk karnımızı.
İstirahate çektirilen 'Dolap Beygiri' Taş Köprünün ayağında, özgürlüğünün
tadını çıkarıyordu.
Bizimle birlikte olan yalnızca Cevdet ve Memet Şevki Duru vardı.
Gazi Mahallesinde Evsahibim oldular. Kardeş gibiydik onlarla.
Bostancının kızı Süreyya'nın renkli dar eteğinden adeta üstümüze
atlayacak gibi çırpınan kalçaları, herkesi büyülüyordu.
En çok Şevki bakmıştı ki bir gözünü kaybetti çocuk.
Adı ondan sonra 'Kör Şevki' kaldı.
Bir defasında
Genç ve eşarbı düşük ondüleli bir kadın, bana eliyle dokundu. Önce
tanıyamadım. Elinden tuttuğu minik oğlana ''Bak bu Ergun Abin'' bana çok
yardımı olmuştur dedi. Çocuk hiç bir şey anlamadığı halde, geçmişi
eşeliyordu genç kadın.
''Tanımadın değil mi'' diyerek, ağlamaklı bir sesle sitem etti. Haklıydı.
Ben susunca ''Çiler'' dedi.
Utanmıştım. Çorum'a gidince bu oğlanın babası Mustafa, beni kerhaneden
çıkardı. Evlendik. Yolumuz Ankara'ya düşünce, bildiğim tek mahalle olan
Atıf Beye yerleştik dedi.
Kocam Darende'li çok yiğit bir adamdır. Bileği kuvvetlidir. Beni alırken,
kimse öteye git diyemedi. Şimdi çok mutluyum Ergun, dedi.
Çok sevinmiştim.
Evleri yakınmış bize. Daha sonraları bir kaç kez Annemi ziyarete de geldi.
''Annem namus, bacak arasında değil'' diyerek, Çiler'in geçmişine sünger
çekmişti bile... Hem de kucaklamıştı...
Bir gün mavi renkli 56. Şevrole geçiyordu yoldan. Çocuklar peşine
düşmüşlerdi.
Üstü açık arabada Muhterem Nur ve Fikret Hakan vardı.
Görünce çok kıskanmıştım.
Hayallerim yıkılmıştı adeta.
Çocuksu sevgimin üstüne kül atmışlardı.
Sonra Üç Arkadaş Filmini çevirmişlerdi.
Sanırım Salih Tozan'da vardı filmde.
Muhterem kör olmuştu bu filmin ortalarında.
İşte hayatımın en büyük ihanetini orada yapmıştım.
Kafamdan bir anda silmiştim Muhterem'i.
Sebep kör olması mıydı.
Onu da hiç hatırlamıyorum.
İşte karşıdan tekrar göründü Süreyya. Aynı eteği var üzerinde.
Desenlerdeki kırmızıyla, dudağındaki rujun kırmızısı içimizi yakıyordu...
En çok da Şevki'nin...
1957 Seli, tüm bunları bir günde yok etti.
Ne sevdamız kaldı, ne yer elmalarımız.
4)Hastaneden
Bu gün Kemonun ilk seansına gittik.
İki kat çıkıp, dört koridor geçerek terapinin verildiği odalardan C-B1’e
girdik.
Hayatımda ne çektiysem cebirden çektim. 48 diş çektirme ve Telsizler Doğumevi'nden aldığım 15 günlük rapor da CEBİR yüzünden.
Okulda devamsızlığımın ana sebebi, bu ders ve Nurten'in gözleri
Nurten'in bakışlarındaki gizem, ve kuşkulu sevgi beni yemiş bitirmişti...
Sanki ilk Kemoterapiyi o zaman almıştım...
Her gün sarhoş gibi geziyordum...
Kemoterapi odasında tam dört saat kaldım.
Sağımdaki ve solumdaki iki ihtiyar. Devamlı horladı.
Karşımda dört kişi var.
Birinin iki ilacından birini unutmuşlar. Haklı olarak kıçını
yırtıyor zavallı... Pankreas kanseri.
''İki yıldır geliyorum. Böyle bir şey görmedim. Bu kadar sorumsuzluk
olamaz'' gibi şeyler söylüyor.
Hemşirelerin bir suçu yok. Dinlemiyor adam, neredeyse, sizin yüzünüzden
diyecek utanmasa...
Kafamızın içine sıçtı vallahi!
Yanındaki adamın derdi ne bilmiyorum. Devamlı tükürüyor. Elindeki naylon
torba sürekli değiştiriliyor.
Kusma, öğürtü sesi ve tükürükle adamı hastaneye düşmüş Lama gibi görmeye
başladım.
Hemşireler tanıdık, onu benim karşımdan başka odaya götürdüler. Rahat
ettim.
Sondaki genç kadın devamlı makyajını tazeliyor.
Aklı sıra azraili kandıracak... Rahim Kanseri. Rahman olanın ona hediyesi
de bu...
En geç benim ilacım bitti. Çok sıkışmıştım.
Kabloları ve damar yolu çıkarıldıktan sonra, Baran'la kendimizi tuvalete
zor attık.
Koca hastanenin tuvaletleri çok küçük. İki kabin ve iki pisuvar var.
Yanyana durduk, Tam işiyorduk ki.
Telefonum çaldı.
Bir hanım arkadaş arıyordu.
''Ne yaptınız, işiniz bitmedi mi, şu anda neredesiniz''diye sordu.
Kısaca, işimiz bitti şu anda işiyoruz dedim.
''Dalga geçme, ne biçim hastasın biraz ciddi ol'' dedi.
Çok ciddi olduğumu, inanmazsa eğer, selfie çekip gönderebileceğimi
söyledim...
Telefonu yüzüme kapattı...
5)Şükran
Bir zamanlar bir Şükran yarattım. Sanal Dünyada.
Herkes ilgiyle takip etti. Hatta ismi bende saklı, çok güzel bir kadın.
Mesajla ''Ergun Bey yoksa Şükran ben miyim'' diye sordu.
Çok hoş ve eğlenceli günlerdi doğrusu.
Sayfama müzevirler doluşmuştu...
Geldi geçti...
Numune Hastanesine yattıktan bir kaç gün sonra, mavi kıyafetli üç kadın
girdi altı kişilik odaya. Vizitten evvel ortalığı toparlıyor, yatakları
kontrol ediyorlardı.
Girer girmez biri.
Bana dönerek ''Merhaba aşkım''diye seslendi. Ben ve tüm odadakiler
şaşkınlık içinde kalmıştık.Oda sessizleşmişti bir anda. Tabi ben de...O
şaşkınlık arasında merakla adını sormuştum.
''Şükran''dedi
Allah tarafından ödüllendiriliyordum sanırım.
Ertesi günden sonra, her gün buna benzer konuşma ve takılmalar sürüp
gitti. Hatta nüfus cüzdanını gösterdi bana 'Bekar' yazıyordu.
Bir gün, aşkım şu Zuhal Hanım olmasa, çok daha mutlu olacağız dedi.
Ertesi gün,
''Bana bak. Sakın ölme. Daha aşkımızın romanını yazacaksın'' dedi...
Zuhale de gıcık vermeyi hiç ihmal etmiyordu doğrusu...
Sakın ölme demiş, romanın yazılmasını bekliyordu.
Odadakilerin hepsi ölmüş.
Şükran sayesinde, ölümden kurtulmuştum...
Soruyorum aşk ile...
Şükran neredesin... Yine yanımda mısın...
6)Utanmazlık
Çok üzüldüm yine...
Çocuklara hiç kıyamıyorum. Çocukluğum ve yoksulluğumuz aklıma geliyor.
Gözümüz kalıyordu yiyeceklerde. Güzel kıyafetlere, ayakkabılara olan
hasretim hala sürüp gider.
''Senin giydiğini kim giyebiliyor'' diyenler var elbet. Haklılar ama,
gözüm oralarda kalmış. Siz görebiliyorsunuz. Ben körleşmişim haberim yok.
Dün Manisa'da iftar vakti bir çocuk babasından dürüm ister. Ünlü
kebapçıdan yaptırır babası. Lakin ödemesi gereken paranın biraz eksiği
çıkar cebinden. O sırada çocuk ısırmıştır dürümden. İş yeri sahibi
çocuğun elinden alır yemeğini. Üstelik çok da hakaret eder babasına.
Yemek yiyenlerin müdahalesi de işe yaramaz. Çünkü, elinden dürümü alınan
çocuk, ağlayarak çoktan uzaklaşmıştır oradan.
Ve şimdi benim içimdeki yerinde duruyor çocuk. Hala ağlamaklı...
7)Kaybolanlar
Maziden 38...
Çocukluğumdan hatırlıyorum. Şimdi bazılarını büyük çoğunluk bilmiyor
olabilir.
Mahalleye sık sık, burnuna demir halka geçirirmiş, ayıları getirip,
oynatırlardı. O demir halka ayıyı köleleştiren, canını çok yakan bir
işkence aracıydı bence.
Oynamaya zorlanır.
''Gelinler hamamda nasıl yatar'', gibi sorularla, ayının yere yatması
sağlanırdı. Küçüktük eğlenirdik. Daha haklar konusu, bizim kapıdan
girmemişti.
İlginç bir tesadüf de, bu ayıların adı hep, Abdurrahman olurdu. Belki de
bizim mahallenin ayılarının adıydı Abdurrahman.
Verilen görevi yaptıktan sonra, sevdiği bir yiyecekle ödüllendirilirdi.
Beli ağrıyan insanların, sokağın ortasına yatıp, ayıya bellerini
çiğnetmeleri de ayrı bir garabetti.
Bu kaybolan mesleklerden sadece biriydi.
Seyyar kuruyemişçiler vardı.
''İğde var, leblebi var, keçiboynuzu var'' sesleri hala kulaklarımda.
Askılı yoğurtçular.
Seyyar kerhane tatlısı satanlar.
Macuncular.
Hallaçlar.
Seyyar fotoğrafçılar.
Tükrük köftecileri.
Gezici berberler.
Bozacılar, bileyciler ve Roma kalaycıların ayrı bir yeri vardı.
Bu berberler de çok komik olaylar meydana gelirdi.
Genellikle
İbni Sina Hastanesinin yerinde, yani o yapılmadan oradaki boşlukta veya
Bentdersinde, kerhaneden Aktaşa doğru biraz ilerleyince, Belediyenin
yaptırdığı küçük tahta kulübelerde mesleklerini icra ederlerdi.
İbni Sinanın boş arazisinde, traş olurken zabıta gelirse
berber ve yüzü sabunlu müşteri birlikte kaçarlardı.
Üsküre birinin elinde, ustura ve sabun berberde, eğlenceli bir kovalamaca
başlardı.
Hallaçlar mahalle arasında, yatak, yorgan yünlerini çırpardı.
Sakalar 6 tenekeli eşekleriyle evlere su taşırlardı.
Tren raylarında, Romanların topladığı Taş Kömürünün tenekesi de iki
liradan alıcı bulabilirdi. Biz çok aldık. Arabayla getirtmeye gücümüz
yetmezdi.
Küfeli manavlar, süpürgeciler, nadir yerlerde bulunan nalbantlar
bir renklilikti bizim için.
Fukaralık çoktu. Mutluluk da ondan eksik değildi...
Yoğurtçuların spatulayla kesip verdikleri yoğurdun tadı da hala
damaklarımda duruyor.
Çocuktuk...
Her şeyde tatlı bir yan buluyorduk.
8)Piç Hasan
Yetmişli yılların başıydı..
İzmir, Kadifekalede bulunan evlerine uğramıştık.İki kişiydik..Çok kibar
ve güzel bir kadın açmıştı bize kapıyı... Eşiymiş...
Odasında yatıyordu Hasan...
Pul pul olmuş, kara sarı bir yüzle karşıladı bizi. O haliyle bile
gülüyordu. Biraz önce diyalizden geldiklerini söylediler.. Çok halsiz ve
bitkin hali hiç gözümün önünden gitmez..
Mülkiyeden mezun olmuş, maiyet memuru olarak göreve başladıktan sonra,
hastalanmıştı.. Bilmeyenler için söylemeliyim sanırım.. 'Stajyer Kaymakam'
demektir maiyet memurluğu...
Aradan çok uzun bir zaman geçmeden de onu kaybettik..
Geride gözü yaşlı bir eş ve kahrolan anne, baba bırakarak..
Hasan'ı geçen gün Kızılay'da rastladığım İsmail Hakkı Karakelle ile ayak
üstü, bir nedenden dolayı andık.. Hatta benim anlattığıma çok güldük..
Bunu yazmalısın dedi Karakelle... Parmaklarıyla yaptığı iyi olur
işaretiyle..
Adı Hasan'dı soyadını hatırlayamadım... Sorduğum Mülkiyelilerden de bilen
çıkmadı... Çünkü kimse onu adıyla bilmezdi.. Lakabı 'Piç Hasan'dı.. Yani
argo deyimle çok fırlamaydı...
Babası gelir İzmir'den bir gün..
Kime sorsa, hiç kimse tanımaz. Saatlerce oğlunu arar, bulamaz..
Yapacak bir şey kalmamıştır adam için artık...
Yanaşır bir öğrenciye..
''Yavrum oğlumu arıyorum bulamadım'' der..
Çocuk ''Kimmiş'' diye sorduğunda...
''Piç Hasan'' diye cevap verir babası mecburiyetten...
Beş dakika geçmeden, oğlunu karşısında bulur...
''Senin Allah cezanı versin. Beni, oğluna piç diyen bir baba haline
getirdin ya'' diye söylenir...
Sarılmalar ve kahkahalar birbirine karışır, o gün...
Mülkiyede herkes duyar...
Ününe ün katılır Rahmetli 'Piçin'.. Onu buradan gülerek anıyorum...
Ruhu şadolsun...
______________________
KÜZENK'in Yazıları Üstüne....
___________________
Ergun Küzenk, aktardığı yaşanmış hikayelerle hepimize farklı ve değerli
duygular yaşatıyor.
Güldürüyor, ağlatıyor, dahası kızdığına kızıyor,acıdığına acıyor,
sevdiğini seviyor, bağrına bastığını biz de bağrımıza basıyoruz. Müthiş
bir duygu bu..
Kokular, sesler, serzenişler, hüzünler,sevinçler, bir buket olup bize
sunuluyor...
Gülnaz Akşam
******************
Hikaye anlatıcısı, yoldan edindiği tecrübeleri evden aldıklarıyla
birleştirip yeniden üretendir.
Ergun Küzenk'in hikayeleri de Bitlis'ten Ankara'ya,hatta daha da Batı'ya
uzanan bir yolculuğun içinden, kimi zaman ele avuca sığmaz bir çocuğun ya
da bıyığı henüz terlemiş aceleci bir delikanlının
kimi zaman da yılların yorduğu bir ihtiyarın diliyle dökülüverirler
sosyal medyaya..
Hikaye anlatıcılığının, gaz lambalarının aydınlattığı sobalı evlere
kilitlenip kaldırılamayacağının en güzel örneğidir onun paylaşımları.
Hatıraları, deneyimleri doğal tarihin izlerini taşırlar,bir cümle bazen
bu ülkenin koskoca bir yara izine denk düşer. Hayat karşısında naifliğini
yitirmemiş bir dilin hikayelerini anlatırken de sormayı ihmal etmez:
"Beni Duyuyor Musun?"
Vildan Güleç Tüfekçioğlu
*************
KURBAĞA YAĞI SATICISI
Ergun abi artık bizimle değil çok sevdiği şehrine Ankara'ya sakladık onu.
Sizinle olmayan birinin ardından ne söylenir ne anlatılabilir ki, üstelik
bu adam yaşadığı her anı melankolik bir mizahla yaşayıp, bitirmiş biriyse!
Ergun abinin Alviran'ın Kızları kitabı için bir arka kapak yazısı
yazmıştım. Orada sevdiğim bir kaç adama benzetirim Küzenk'i.
Birisi de A.Kurosava'dır. Oradan devam edeyim o zaman:
Eski Japonya'da sokaklarda kurbağa yağı satıcıları olurmuş. Bu satıcılar,önce
iki kafalı,altıbacaklı,hilkat garibesi bir kurbağa bulup sonra bu
kurbağayı aynalarla dolu bir
cam prizmanın içine kapatırlarmış. Kurbağa o aynalı kafesin içinde kendini
dehşetli ve çirkin bir halde görünce kendisinden korkar ve derisinden bir
yağ salgılarmış.
Satıcılar işte bu yağı bir iksir,merhem haline getirirlermiş ve bu yağ,
bütün yaralara, acılara iyi gelirmiş.
Kurosava "biz" diyor, "insanların kendileri ile ilişkili gördükleri şey
karşısında yaşadıkları korku ile birlikte yağ salgılamalarını sağlarız. O
yağ bizim acılarımızın da merhemidir"
Aslında kendimize bakarak korkuyoruz. Sahnede, sinemada gördüğümüz ya da
hikayelerden, romanlardan hayal ettiklerimiz kendimizden başkası değil ki.
İçimizde kalan,itiraf edemediğimiz, şahit olduğumuz hayal ettiğimiz
şeylerdir okuduğumuz ve izlediğimiz her şey!
Ergun abi, bir kurbağa yağı satıcısıydı. Bize samimi, korkunç, gülünç, acı,
tatlı, kederli ve umutlu şeyler anlattı durmadan. Yarasına ve yaralarımıza
iyi gelen merhemler sundu ve
çekip gitti kimseleri incitmeden...
SEVGİYLE
DİRENEN BİR YÜREK: