OLMAZ OLSUN HAYATI ACIDAN DAMITAN ŞİİR,
EĞER Kİ GELECEĞE DAİR MUTLULUĞU SÖZ VERMEMİŞSE...
Erken Bahar’ın tadını çıkarmak için çıkıyorum bahçeye. Patlamış
tomurcuklarıyla karşılıyor beni her biri benden isim alan ağaçlar. Güneş
sıcak yüzüyle günaydın diyor. Kumsu teniyle pekiştiriyor günün
aydınlığını toprak. Tam da içimin kıpır kıpır olması gereken andayım “Beni
bu güzel havalar mahvetti”1 dizesiyle... Tam da “Toprak,
güneş ve ben bahtiyarım”2 demenin aşkındayım sabah
sabah... “Dokunmayın çocuklara sabah / sabah ulan!"3
diye bağırıyor biri karşı dağlardan düze doğru. Ve önüme düşüveriyor
cemre gibi baharında ölen çocuklar.
Çocuklar, baharları üçte beşte kalan
çocuklar. Bu hayat var ya bu hayat, hâlâ cıvıldıyorsa kolu kanadı kırık baharlarda ve
cıvıltılar Gün Yaşamaya Vardığında her yerini saracaksa köşe bucak dünyanın, o mutluluğu
sizlere borçlu olacak olandır bu hayat!
