sevdirmez kendini hayat ölüm kusarken
uçurumun kenarında her taban diken
âdîdir vâdî dağ’a uzakken
ne göldür ne dere ne deniz bir damla yağmur
alanını kutsuyor ölgünler
toynağı oynak at’ın it’in dişi küt
‘düş’ü kıt olanın ömrü zül
daha kuş var kış var ‘zaman’da kent desem yere inecek herkes
patikada oğlak ot’a dost
“toz olaca’z” diyor gül köy desem yola düşecek herkes
bir kez sevdirmeye görsün yâr kendini
gizlemez derdini hayat ölüm susarken
kalanını kutsuyor ölgünler
daha aş var aşk var ‘devrân’da
‘gam’ı ham olanın ömrü kül
“güz olaca’z” diyor yaz
âdîdir şimdi can’a yakınken
rüzgârın öpmediği yıldız yok
cehennem ne bilmez közü güneş’in
sen “ay” de ‘ben’ ayna –––– kırılacağız
“söz olaca’z” diyor gün
gece desem yoldan çıkacak herkes
yalanını kutsuyor ölgünler hakîkatin özüdür kötülük
