Yüzsüzlük vakur duruşlarda kirli
Aymazlık bu yüzyılın en nahoş hediyesi
Kırlara gelinliğini giydiren papatyaları çiğnemek
Zifiri bir karanlığın ortasından, çürümüş elmalara koşmak gibiydi
Ve ceplerden safça düşürülen anılar da
Valizler gibi intizamsızdı
Çünkü bilir herkes, kaybolan hatıralar
Gözyaşı olarak akardı yüreğe
Toplanır kaos öncesi uğursuz bulutlar
Ağır ağır kurur yaşamın gülleri
Meyvelerinden koparamadığın ağaçların altında uzanmak
Çiçekleri solan bir bahçıvanın hüznünü, tırnak uçlarına kadar hissetmek
gibiydi
Ve çiçek açan iğdelere bakmadan geçenler de
Yaşama noktayı çoktan koyanlardı
Çünkü bilir herkes, dimağın bitirdiğini
İç kabullenmezdi hemen
Yapraklarından küçük saksılarda sulandı çiçekler
Ilınan kahveler yeniden kaynatıldı
Ay tenli, umman yürekli bir kadının ellerine dokunamamak
Yağmura yakalanan bitkin bir palyaçonun gülümsemesinin silinmesi gibiydi
Ve tellere takılan uçurtmalar da
Yapıştırmıştı yine sırtları duvara
Çünkü bilir herkes, göğsünden kahkahayla vurulanlar
Sırtüstü düşerdi toprağa
