FELSEFE NE DER? ŞİİR NE DER?


Felsefe der ki : Ben insanı düşündürürüm.

Şiir der ki : Ben hem duygulandırır hem düşündürürüm.

Felsefe der ki : Sen yüreğinle konuşursun ben beynimle.

Şiir der ki : Yanılıyorsun bayım! yüreğim ve beynim daima eylem birliğinde!

Felsefe der ki : Benim olgularım, kavramlarım, tespitlerim, görüşlerim var.

Şiir der ki : Benim, biçimim, müziğim, ritmim, endamım, estetiğim var.

Felsefe der ki : Ben şiirin aşına anlam kattım. Anlamı eken benim sen ise biçen.

Şiir der ki : Ben felsefeyi aştım. Senin bahçende görülmüş benim çiçek fidem.

Felsefe der ki : Derinlik bendedir, sensin içime düşen.

Şiir der ki : Bendim hayata anlam yükleyen.

Felsefe der ki : Bendim hayatın anlamını irdeleyen.

Şiir der ki : Bendim gizemi gösteren.

Felsefe der ki : Göstermek ne ki, bendim propleme yöntemi geliştiren
                            ben yol açıyorum sen çıkmaz içinde iken.

Şiir der ki : Ben sonsuz bir düşüm.

Felsefe der ki : Ben hakikati arıyordum sen sayıklarken.

Şiir der ki : Hakikat belki sayıklamadır.

Felsefe der ki : Her neyse şiir kardeş, çok düşünmem, çok çalışmam lazım. İnsan, doğa, dünya, evren için akıl yürütmem lazım.

Şiir der ki : Sen düşün, biriktir, bil, bul, yaz, ben de estetize edeyim dili az.

Felsefe der ki : Şiir kardeş ben senin büyüğünüm. Senden önce çok soru sordum evrene. Ve insan başlayınca düşünmeye, ''neden, nasıl ve niçin''le. Buldum kendimi dünya içre. Aradığımız, anlamımız, gerçeğimiz ne varsa dünya ve insan içre, gel uzlaşalım seninle!

Şiir der ki :  Hangimiz önce doğduk tartışılır. Ama biz arkadaşız, birbirimizi besledik, büyüttük, düşündük, düşündürdük... İnsanla var olduk, İnsan yoksa ikimizin de anlamı yok. Biz asırlardır birlikteyiz, birbirimizin içindeyiz... Ne mutlu felsefe ve şiire!...