ŞİİR

Korkut Kabapalamut   







AKIL VE RUHUN SINIR BOYLARI


I
Var olmamayı seçen yanılır
Yanıldığını kavramasına olanak yoktur
Uzayda biçimsiz soru işaretidir o
Takım elbise giymemeyi yeğleyen


II
Pek çok bahçe gördüm
Bir yarasa gibi hızlıca sürdüm
Ağaçlar benim öteki adımdı
Kurbağalarsa üvey kardeşim


III
Hareket aldatıcıdır
Su taşın biçimlerinden biri
Gölgelerden başka kimsede huzur yoktur
Yazılar kendilerini okuyamaz


IV
Yağmurun yavruladığı şey nedir
Bir atın göz yumduğu şey nedir
Okun geriye gittiğini fark edemezsin
Mağaraların uyuduğunu fark edemezsin


V
Parmaklarına sığmayan bu telaş da ne
Dudaklarında köpüren ılık su da ne
Çırılçıplaklık neden utandırıyor
Bahçedeki fener neden sönüyor


VI
Giyitlerinden uyan artık
Kum saatlerine izin verme
Bir atın kâbuslarından uyanışı değil mi ki aşk
Var olmayanın öcü, salt kendinden aldığı


VII
Kayanın kalbine dayanacak olan kim
Fırtınaya parmak kaldırabilecek olan kim
Okyanusu yağmura tercüme eden kim
Mızrağı avucuna saplayan deli kim


VIII
Zaman diye bir şey yoktur
Yerin altına sızabilen ışık az
Kazların bir şey bilmesine lüzum yoktur
İnsan elleri toprağa gömülmemelidir



dizin
    üst    geri    ileri  

 



  2  

 SÜJE  /  Korkut Kabapalamut   /  yirmi üç kasım iki bin on altı   / 19