“ Ve solmadan güller
Lahitler verdim”
Cahit Zarifoğlu
Çocuklar ölünce bir adı olur
Kendi sırrına gömülmüş buğday tanesi
Çimlenecek gençliğinde,
Umut tarlasında
Kuş kanat kanat
Yitmiş, rüzgarda dans edecek tohum
Seğirir özlemin sırtı
Su geçirmez melek kanatlarından
Kırılınca ince kabuğu tenin
Saç diplerinden keder
Alır yürür, devşirir çöl
Söndü yüreğin nabzı
Bağır bağır
Ölünce çocuklar
Yavaş yavaş açıyor
Onun Gül’ü zaman
İnce elekten geçerken
Şimdi utanmaz yüzü
Hayatın katlanılmaz yüzü
Vakit erken yeniden doğmak için
Kaynaşan karıncalar
Aşkına şarap içer zulüm
Şırası akmış
Sırasız sevinçlerin, kalbin
An’dan savrulmuş ilahi ezgi
İlahi çocuk,
Toprak üstü, oyuk mağarada
Ölürsün sen bile!
