(…)

-Ah benim dilsizliğim, ah benim körpe dokunulmamış var edişim. Sen en çok karaları(mı) sev giderken. Sen en çok yollara düşmeyi dile tanrıdan. Ben, senli düşlerime her vakit grilikler ucunda direnen papatyalar asacağım. Sen en çok toprağı bilge say kendine. Anlamlandıramadığın renklere boya seslerini; çığlıklarını ve soyut anlamlarını. Geceye biçim vermekten kaçın. Sen us’unda ki benle olacaksan eğer, zihninin çocuklarına sarıl sımsıkı. Anlatamam ki daha fazla, susuzlukla sevişen yağmurun suçlu oluş hâlini.

Mavinin orta yerinde, kirli bir ayrılık vakti artık suretin. Varlığımı, zamanı örseleyen saat tüccarlarına satıyorum tam da şu’an! . Hangi vakit giydirdin bana aitlik giysisini. Seni soydukça kendimden türetilmiş anlamlar gibi çoğalıyorum içre bir belirsizlikte.

İçimde adını koyamadığım bir sancı büyüyor. Leş bir rıhtımın ucunda, her yanım kir pas bulaşığı. Herkes biraz deniz kokuyor. Herkes biraz beton artığı yalnızlık. Mistik bir ana sığabilmeyi umuyor ruhum sefilce. Onurlu bir çaba aslında sana dair biriktirdiğim çığlık sözcüklerim. Gök, bulanık akıntısını boşaltırken üzerime, mazgalsız bir sokak artık kalbim; her yağmurda sular altında kalan. Ah benim dilsizliğim; düşümde bir bilge durmadan aynı cümleyi tekrar ediyor : ‘Burası değil az ötesi’. Az daha gitsem biliyorum ki; uz’un mavilikler ortasında soluksuz bırakacağım ruhumun kök saldığı kara’yı.