Alışkanlıklar


I

Unuturum
Buralardan gidersem
İşlenen iktidar cinayetlerini,

Umarsız öyle alıştım
Her sabah
Sulamaya
Avludaki çiçekleri,

Bilirim mümkün değil
Bir şeylerin anlamlı olduğu
Zamanlara dönmek,
Bilirim en çok bir delinin gözünden
Bakar geçmiş/


II

Bedenime
Bir taşra ürpertisi içinde yerleşen
Kadim sonbahar
Mürekkep lekesine yabancı
Tüyün çürüyen ucuna yerleşik,

Alıştım
Deniz kabuklarının uğultusuna,
Çürümüş bir ağaç içine bakmaya,
Dantelli yastığın beyaz mesafesini
Yürümeye,

Gecenin yatağında bir inciyse zaman
Bana yabancı değil cehennem
Cennet beni bilir mi bilmem,

Sensiz
Parmaklarının arasındaki sigaranın
Karanlığa karışan
Dumanına alıştırdım kendimi/


III

Gülün dibinde biriken yaprakları
Defterime yeni şiirlere
Sözcükler biriktirmeyi
Yaram çocukken dert edindim,

Yazla dans ederek gelen narı
Beklemeye
Eylül güneşini sevmeye
Soyunan zamanın dallarına
Alıştım/


IV

Yalnız kalmayı bilmediğimden
Sokaklarda kendi
Kendimle konuşmaktan
Yüzümde çoğalan gözlere alıştım,

Kapıyı sıkı kapatmak faydasız
İçimde yaşlanmayan bu aşkın
Barbar adımlarına karşı/


V

Sırtımda
Hayatın eprimiş hırkası
Ayrılamadığım sokakları yürümeye alıştım,

“Bazı yalnızlıklar haysiyettir” demiştin
Kırılmış kolları bacakları
Görmeyen gözleriyle şehrin meydanlarını
Bekleyen heykellere benzer,

Umut etmek
Bir yalnızlık belirtisi midir bilmem
Ama odamın penceresi önünde
Duran şu nar ağacı seslense
Gecenin boşluğuna bile alışacak gözlerim.


dizin    üst    geri    ileri  

  9