medea. değilin.
başkasını deneyen sözlere
kandan önce
ölümü getirdi
öldürmeyi
kanıksanan
çocuklardan surlardan
imkansızında pıhtılaşıp kalan
ay.
söyle hangi harfi arınır önce
çatala düşen yolda
gecenin ummadığı zehir
bir nefes içinde kendine hançer
onun delik deşik yüzü
neyi doğrulayabilir
başkasını denerken söz
çocukla çocuksuz arasında
hepimizin kederi eksilen ev
yolunan serçelerdir
sınanan suretinde şehrin
ve kayda değili geçirilen uçurum
o uçurumda sırlanan hafıza
her gece sirenlerinde esir
alışılmamış uykusunda o fayrabın
kadim boğulmalardır simsiyah hayalin içtiği
medea. değilin.
değil kadın! değil anne! öteki değil. öğrendik.
nefesten yontulmuş heykel
kabul edilmiş sarp
başkasını denerken söz
alevlerin ortasına dikilmiş aslolan deniz
oysa deniz linç halidir sözcüklerin
şimdi zaman ejderha dişlerinde
çiçeğe duran ceset
yılana dönüşen hikaye
akılların çok verildiği değil
karnımızda terleyen makası filmin
kesildikçe neresinden
hangi külde tutukluk yapar son
hangi taşına saçlarını şerh düşer
cinnet. yüzkarası
karadan karanlığın
medea. değilin.
o değil ilk ayıbı ihanetin
sabahın tasmasını sıkan
boynundan uzak
o değil
yapamayacağınız şeyleri yapan
o ilk öff sesteki o ilk melal
öfüm
öfsünüz
öff
yanıtsız o soruya
tanrıların ihlal ettiği hatıra
değil
medea’nın hançerlediği
güllerle damlamakta
yüzüme sıçrayan
gecesi yara bir ay
medea. bir değil. sen ol
ellerindeki kan geçilsin
hançeri de ben olayım nefesimin
görülmese de her yer hâlâ yetim
görülmese de hâlâ şefkatle basıyorum
o kötürüm fayrabından kalan zehirli dili bağrıma
