ellerin tedirgin, yüreğini duymaya
kitaplara, bulutlara ve şarkılara sığınır insan.
bu şarkılar yüzünden utanırım şairliğimden,
benim, sen güldüğünde çiçekleri avutan.
bulutlar gibi gölgeler sessizce yayılıyor,
kalemsiz bakışlarının duruluğu
güz dökümü rüzgarla kaldırımları süslüyor
yaprakları yıldızmış gibi izleyen benim.
rehindi gökyüzü griye. ay pencerelerde dolanıyordu.
oysa ben seni, içimdeki sığınakla yıkıyordum.
sen yazmanın mekânı. sen, amacı. sen...
kahkahamı görmüyorsun.
sana bakıyor, yalnızlığımı hissediyorum.
umma ki her bulut kendi ağacının dibine düşüyor
sen ismini silkeledin bedenimden.
söz unutuldu mu kağıt sararıyor
acıya refakat yazılanların sönümüdür bu.
sen gecenin şafağında günü üşütürsün:
beni yeniden yaratan acılardan geçiriyorum kalemi