Şiir umut yaratır mı hâlâ.....
Yazılmış eski bir öyküde kendini
bulabilir mi insan.
Çehov'dan bir hikayeyle başladığımız bir
pazar sabahı hayali mesela kurabilir miyim
kırk beşten sonra.
Yatağın diğer yanından inişini izlerken
Kadifemsi bir duygu sarsa bedenimi
Ayaklarının zemine değişinin sesi
çağırsa beni.
Bir pazar kahvaltı sonrası mahmurluğu
ile güneşin peşine düşüp karşı ki tepeyi
adımlasak senle.
Şehrin gri binaları uzaktan görünene dek.
Kara listeye yazılmış bir devrimci
cesaretiyle meydan okusak yaşadığımız
tarihe.
yokuş aşağı bırakıp kendimizi
bozkırın sarı ıssızlığında
imkansızın mümkün atını yaratsak
yeniden.
Ustaları birer birer güneşe çıkarsak
hücrelerinden.
Hazırım uzak denen o ormanda
kaybolmaya senle.
Şiir umut yaratır daima.
Verilmiş son ödev gibi tutsam saçlarında
zamanı...
