günden güne bir yaralı his gibi
nehirler biriktiriyor dilinim yalnızlığını
bir bozkıra açılıp kendini dökmek
kırmaz içimdeki bir tarihin sancısını
bütün yüzümün kaybolmuş renkleri
çıkıyor terk edilmişlerin ilk taziyelerine
ki şimdi başka bir desendir bizi ayıran
özü bırakıp ardına düşünce yokluğun
