kararıyordu gökyüzü
güneş son ışınlarını gönderirken
soğumaya başlamıştı ten
zaman yavaşlamıştı
şehri en hoyrat duygularıyla kuşatan zaman
yeni bir mekanın
en ıssız labirentlerinde
son bir dans için
son makyajını yapıyordu
belli ki donmaya hazırdı zaman
2
işte tüm bunlar olurken
kendime döndüm
işlediğim sayısız mor günahlardan
bir buda heykelinin imhasını andıran haykırışlardan
boşluk içinde açan kardelenlere
yuva kurmuş örümceklerin düşlerinden
ve tanrı'nın o büyük kutsayışının ardından
çocuğunu durgun soğuk sulara bıkakıp
kendini sonsuz ateşlere atan
bir ananın o derin hüznünden sonra
kendime döndüm
hem de kendimi şehrin
en sarı sırlarına bırakıp döndüm
sonra duruldum ve
odamdaki zifiri karanlığı delen
o kırmızı ışığın avuçlarımdan
andromeda ya doğu akıp giden
yolculuğunu gördüm
sonra avuçlarım kanadı
tarihin dehlizlerinden gelip
gözbebeklerimde devleşen
o kana doymayan hayaletlerin
beslediği arkaik ruhlar
sanki beni çarmıha germişti o an
sonra irkilip ey tanrım dedim
düşlerimde okşadığım
o giri kedilerin bakışlarında kaybolurken
ben miydim tek ben
gökdelenlere uzanan o kızıl mat arzular
ben miydim tüm benlerin silindiği
kuş dillerine karışan
o'flu kayboluşlar
ben miydim sadece oluş ve bitiş
ve her daim içimde bekleyen
o son tükeniş
3
işte ben tüm bunları yaşarken
gökler son ateşlerle yıkanırken
yerler kandan sınırlarla
parçalara ayrılırken
ansızın sonsuzdan gelen
bir yıldız doğdu gecenin doğusundan
işte ben o an
o'nu gördüm
gözlerimde ona akan bir ışık
avuçlarımda gök kumları
o'na döndüm
dirildim
