bazı babalar şair ruhlu bazı anneler hayat
yüklü
yürüdüğü toprağı tabutu bilen coğrafyanın insanları
ki hiç kaymadılar sessizliklerinde bile
yalnızlıklarında bile hiç sıkışıp kalmadılar duvarlar içinde
her yol başlarında sözcükleri kırıldı kırılmadılar
gölgeleri içlerine ağır ağır düştükçe gece demediler
ışıkları her görüşlerinde içine girdiler güçlüğümüzün
ister yalnız kalalım ister bizim gibilerle
bazen yorgun düşüyor biz çocuklar ve geriliyor ve unutuyoruz
bazı babalar şair ruhlu
bazı anneler hayat yüklü
kapılarda eğilip bize kimse çektiklerimizi anımsatmasın
“nazo” düş gücünü ter eylediğin kağıtlardı
bıçağın çatal arasındaki ilişki demiştin susmuştum
doğruluk ve derinlik paralel değil diyorum şimdi
bazı çocuklar şair ruhlu
bazı anneler hayat yüklü
