|
Sitem
Ölüm hep vardı ve benim en afili kıyafetimdi
Deniz demedim
Okyanus demedim
Atladım hep ölürüm bile demedim
Göz göre göre kaç kere öldüm
Bana mısın demedim
Bir susuşun vardı
Sustuğun yerde bile öldü şair
Mil çekildi gözlerime
Azrail’e atamadım hin bir bakış
Tenhalaştı gözlerinin gözlerimdeki kalabalığı
Ve seni göremeyince korktum ölümümden değil
Yalnızlığın ortasında kaldı mı hiç gemin
Rotasını şaşırmış değil kendinden emin
Seni sana bırakan da yok kesin
Nedir ki yalnızlık bilmezsin
Savrulmayı ve dağılmayı
Rüzgâra toz etmeyi bedenini
Bilemezsin kaç kere
Rüzgârın peşine takılı
Uçup gitti her bir parçam
Oysa bir sıcacık sesinde
Bedenime kastı olan tüm fırtına
Bırakırdı yerini esintiye
dizin
üst
geri
ileri
|
