Her akşam bizim olduğumuz yere yakın olduğunu sandığım bir evden çıkar, salına salına gelir, geçer ve az ilerden bir arabaya binip giderdi. Beklerdim. Öylesine beklerdim. Hiçbir hayale cesaretim yoktu onunla ilgili, ama gelip, önümüzden, öylece, bir tanrıça gibi salınarak geçmeden günü bitirmezdim. O gelir gözlerimin içine içine bakar, ben kızarır, yüzümü saklardım. O gelip geçerdi. İçimdeki saat, o saniyede durur, iş bulup bulamadığım, karnımın aç olup olmadığının, üşüyüp üşümediğimin farkına bile varmazdım.

O gün fahişemi görememiştim ve güneş de bir garip batmıştı. Belki durup dinlemeye vaktim olsaydı o gün hiçbir şey yapmaz, acayipliğin bu kadar bağıra bağıra geldiğini görebilecek durumda olabilirdim. Ama Göbels çıkıp geldi ve iki ayağımızı bir pabuca sokarak bizi şovunun parçası için koşturdu.


Yüzümdeki boyalarla garip bir kral olmuştum. Yaşlı, çelimsiz ve güçsüz bir Nabukadnesar. Karikatür gibi. Ama Göbels halime bakmadan beni tahta oturtacaktı ve bu gece için özel getirilmiş bir İngiliz şovmeni asiste ettirecekti. Esprilerin dil bilmeyenlerce anlaşılmasını umursamıyordu. Diğerlerinin güldüğüne onlar da gülerdi nasılsa. Bilenlerse, konuşmamdan "Oha" olacaklardı ki, onun beklediği de oydu.

Göbels bizi sahnemsi bir şeyin arkasına toplayıp, yapacaklarımızı bir daha anlattı. Beklediğim kadar pis bir iş gibi görünmedi. Acayip striptiz numaraları yok muydu yani? Hayvanlarla gösteriler? Geçen yıl sokaktan topladıkları köpeklerle yaptırdığı gösteride, başka gruptan bir kadın ısırılmış ve kudurarak ölmüştü. O konuşurken perdeyi aralayıp içeri baktım. Çok büyük bir salondu ve oldukça doluydu. Şık hanımlar, kibar beyler oturmuş sakin sakin muhteşem yemeklerini didikliyorlardı. Bizleri aratacak kadar aç girişenler de yok değildi yemeklere.

Göbels, tüm ışıklar söndürülüp , ortalık zifiri karartılınca, " Şov başlıyor, acele edelim, hadi hadi, hadi, " diyerek bizi bir kapıya doğru sürükledi. Hızla sokulduğumuz kapıdan girdiğimiz yer, seyircilerle aynı platformda bir geniş sahneydi . Kırmızı kurdelelerden bir güvenlik şeridi çekilmişti sahnenin çevresine. Giren, söylendiği gibi bir öncekinden sonra uzanıp yatıyordu. Bir tek ben sahnenin ortasına konmuş tahta yöneldim. Ne olursa olsun, onlar söylemeden kimse yerinden kalkmayacaktı. Herkes yattıktan sonra yatanların üzerinden yapılan hafif ışık gösterisiyle birlikte bir müzik başladı . Bizimkiler müziğin ritmine göre uzandıkları yerde, bir et parçası gibi bir sağa bir sola dönüp durmaya başladılar. Yanar döner, renkli, loş ışıklar ve sis bulutları arasında nasıl görünüyorsak çılgın bir alkış sesiyle karşılandık. Koca koca insanlar gösteride ne buldularsa, çocuk gibi sevinmiş, ayakta izliyorlardı.

Müzik kıvama gelince, büyüleyici bir ses, eski bir şarkıya, muhteşem bir yorumla başladı. Biz bile etkilenmiştik. Hanedan kostümü giydirilmiş şarkıcı da çıplak ayakları ile yatanların üzerine basarak sahnenin ortalarına doğru ilerliyordu. Sağ yanımdan geliyordu. Baktım, baktım, baktım. Bu oydu. Babil'in güzel fahişesi. İnanamıyordum. Onu görme umudumu kaybettiğim bir anda karşılaşmak mı? Yoksa onu benimle aynı sahnede görmek mi beni daha çok şaşırttı? Bilmiyordum. Gözümü üzerinden alamıyordum. O ise uzaklara, sanki salonun dışında bir yerlere bakıyordu. Ne kadar tatlı görünüyordu. Ne kadar güzeldi. Adımları yaklaşıyordu. Az sonra tam önümde olacaktı. Beni fark eder miydi ki? Kalbim çarpıyordu. Müziğin ritmi de kalbim kadar hızlanmıştı. Aynı hızla geldi, eğildi yanağımdan öptü ve gitti. Tüy gibi dokunmuş ve dönmüştü. Görüşüm bulanıklaşıyor ve kulaklarım zonkluyordu. Dikkat kesilmiş, yeniden gelecek mi diye bekliyordum ki şarkı bitti.

Ortalık alkıştan kırılıyordu. Sahnede yatanlara bir işaret verilmediği için dönüşlerini sürdürüyorlardı. Onu gözden kaybetmiştim. İçimde keskin bir acı oldu. Elimi kalbime götürsem kanımın bulaşacağından emindim. İnsanların soyunarak, çığlık atarak bizimkilerin aralarına katıldığını ve birlikte ritmik olarak dönmeye başladıklarını fark ettim. Orkestra da onlara uymuş, darbuka, davul, bateri ne buldularsa ritme katılmışlardı. Masalarda oturan kalmamıştı. Gösterinin başı sonu kalmazdı artık. Kalksam, onu arasam, anlayan olur muydu acaba? Göbels ve adamları görürlerse, paramı vermezlerdi. Aslında bu saatten sonra hiç umurumda olmazdı. Onu göremiyordum. Nereye bakacaktım bulmak için? Bulsam ne olacaktı ki? İzleyenlerin aralarına katılması bizimkilerden bazılarının da hoşuna gitmiş, çığlıklara onlar da katılmıştı. Bir yandan rastlarım umuduyla, salonun dört yanını radar gibi tararken olacakları da merakla bekliyordum. Ya yorgunluktan bayılana kadar böyle dönülecek ve böğürülecek ya da bir yerde Göbels, eline mikrofonu alıp programa uyulmasını isteyecekti.

Rutin hareketlerden sıkılmış olan konuklar kalkmaya, çırılçıplak kalıncaya kadar soyunmaya, üzerlerine şampanya dökmeye, dans etmeye başladılar. Böylesini pek görmemiştim. Bu işin sonu iyi görünmüyordu. Çılgın gibiydi herkes. Göbels terlemiş, elindeki mikrofonla spontan gelişen akışa egemen olmaya çabalıyordu. Bizlerden kalkıp dans etmemizi istedi. Kim ne biliyorsa onu yapacaktı artık. Halaya bile razıydı. Yeter ki farklı olsun, dikkati çeksin. Konukları bir organize eğlencenin içine çekebilsindi. Ama geç kalmıştı. İlk kez onun gözlerinde de endişe fark ettim. Bir çakmak ya da kibritin marifeti, ortalığı alevlendirmişti bile.

Çılgın gibiydim. Hayatım elimden gidiyordu. Nereye baktıysam göremiyordum. Peçeteler, garson ceketleri, kendilerinin dünya para verip aldıkları giysiler, üzerimizden parçalarcasına çıkarıp attıkları kostümler ne bulurlarsa tutuşturmaya başlamışlardı.

Salonu dört dönüyor yine onu bulamıyordum. Ona bir şey olacak diye korkuyordum. Bir kadın giysimin ucundan tutmuş çıkarmaya çabalıyordu.

Acı bir çığlıkla arkama döndüm. Yakılan peçetelerden düşen parçalar Lulu'nun şampanya dökülmüş saçlarını tutuşmuştu. Koştum. Masalardan birinden çektiğim örtü ve bir şişe suyla koştum. Gözüm suda kala kala koştum. Doğal su içmeyeli o kadar uzun bir süre olmuştu ki. Garsonlardan birinin yardımıyla söndürmeye çalışırken bu kez bir müşteri göz göre göre kendini tutuşturmaya kalktı. Çıkışsız olan sadece biz değildik anlaşılan.

Göbels şaşkındı. Güvenlikçiler düdükleri ve kimin neresine gelirse insafsızca indirdikleri golf sopaları ile ortalığı yatıştırmaya çalışıyorlardı. Kapıları kapatmış salondan müşterileri bile çıkarmıyorlardı. Ya kimin müşteri kimin bizden olduğunu anlayamadıkları için ya da otelin diğer salonlarındakilerin bu durumu anlamamaları için kimseyi çıkarmıyorlardı. Adamın biri bir yandan , "Siz benim kim olduğumu biliyor musunuz?" diye bağırıyor, ardından saatini çıkarmış rüşvet olarak uzatıyordu. Özel güvenlikçiler saati aldılar ama adamı kapıya yanaştırmıyorlardı. Dumandan nefesimiz sıkışıyor, gözlerimiz yanıyordu.. Nereye gitmişti benim güzelim? Bir kenara sığınmış olanları seyrediyordum artık. Duman öyle yoğunlaşmıştı ki göz gözü görmez olmuştu. Artık nefes alamaz olmuştuk. Bir iki kişi yere serilmiş sanki can çekişiyordu. Biri gelip elimi tuttu. Döndüm. O. Kalbim ağzımdaydı. Yüzüne bakamıyordum. O da benim yüzüme bakmıyordu. Sırtımızı duvara dayamış öylece bakıyorduk.

-Kapıya, kapıya yüklenin

Bu ses benden mi çıkmıştı?

Salondakiler can havliyle öyle bir yüklendiler ki güvenlikçiler çiğnendi ve kapılar kırıldı.
"Gel," dedi "Gel gidelim."

O önde ben arkada, kalabalıktan sıyrılıp geçtik. Koridorun diğer ucundan vahşi çığlıklar, cam, ahşap kırılma sesleri geliyordu. N'oluyordu? Hem gidiyor hem de orada olanları, Fellini'yi, Nina'yı, Muammer'i merak ediyordum. Yine de peşinden gittim. Otelin başka bir kapısına çıktık. Ortalık ana baba günüydü. Koskoca otelin bütün müşterileri sanki dışarı çıkmıştı. Bizimkiler de aralarındaydı. Camlar, kapılar kırılıyor, insanlar birbirine vuruyor, sarılıyor, ağlıyor, gülüyorlardı. Kalabalık gittikçe büyüyor ve çılgınlaşıyordu. Çılgınlık caddeye sokaklara taşmış ne bulursa tahrip ediyordu. Bir adam kendi mersedesini levyeyle dövüyordu. Bileklerini jiletletiyordu bir genç kız. Sirenler, beynimizin içine seslerini yükselerek yaklaşıyordu. Güzelim, elimden çekip duruyordu. Fellini uzaktan, "Git, git," diye işaret ediyordu.

Oraya,nasıl, ne zaman geldiğini bilemediğim Komiser kemal Abi ile sendikacı Nina .bize, "Kaçın. Kaçın çabuk," diye bağırıyorlardı.

Operasyon başladığında, kaybedenlerle kazananları ayırmadan üzerimize ateş ettiler.

Bir taksi bizden haberliymiş, zulada bekliyormuş gibi sönük far, boş vites ve büyük bir cesaretle yanaştı. Babil'lim çekti elimden. Beni dinlemeyip, kolumdan tutup, arabanın kapısını açtı. Biner binmez hareket etti. Şoför sormadı nereye gideceğimizi. Yarı çıplak halimizi garipsemedi. Kornaya sonuna kadar basıp, tekerleklerin asfaltta cayırtılar çıkarmasını sağlayarak koşanların birbirini ezdiği, tüm lambaları kırılmış sokağa daldı. Girebildiği caddede son hızla kayıp gidiyordu. Tanıdığım, yaşadığım semtlere yaklaşıyorduk. Bahçe içinde iki katlı bir evin önünde durdu. İndik. Kapıdaki bir adam taksiye yönelirken o beni evden içeri soktu. Yıkandık, yemek yedik.

Konuştuk, konuştuk, konuştuk. Konuştukça anlatılacak ne çok şeyim olduğunu dehşetle fark ediyordum. Dinleyecek sabrımın olduğunu da. Hayata dair hayallerimiz bile varmış bizim. Hayata dair umutlar.

Gece sabaha dönmeden gelip aldılar bizi.

O gün anlasaydım bugün, hangi kıtada hangi ülkede hangi şehirde olduğunu bilmediğim bu hapishanede olmazdım gibi geliyor. Olmaz mıydım?

Bir gün çıkacağım nasıl olsa. Bir gün çıkacağım.